خب، از اینجا شروع می‌كنیم كه فیلم «مادر» زنده‌یاد علی حاتمی، چقدر نسبت به فیلم «پدر» ساخته مجید مجیدی گل كرد و ماندگار شد. باوجود امتیازات و نقاط قوت فیلم مجیدی، اما همین كه صحبت از مردی است كه به رغم مهربانی، پدر واقعی مهرا...، نوجوان قصه نبود، نشان می‌دهد نبرد پدران و مادران در سینمای ایران كمی تا اندازه‌ای نابرابر است. وقتی آن سو یك مادر تیپیكال و تمام و كمال مهربان داریم، كمی حساب كار دستمان می‌آید و همچون زندگی واقعی برای مظلومیت پدران عزیز و بزرگوار دلسوزی و غمخواری می‌كنیم.
همین سرخط تقریبا غالب را بگیرید و آن را تا جشنواره اخیر فیلم فجر امتداد دهید؛ اوضاع كماكان همان است كه بود و سهم مادران نازنین بیشتر از پدران است. البته جای گلایه‌ای هم نیست و می‌دانیم حتی خود پدران هم راضی‌اند به رضای خدا و به این دوم بودن سینمایی افتخار هم می‌كنند.
    بی‌معطلی، بهترین و شاخص‌ترین نقش پدر در میان فیلم‌های جشنواره، متعلق به فیلم درخت گردو ساخته محمدحسین مهدویان است و نقش اوس قادر مولان پور با بازی پیمان معادی، جلوه درخشان و ماندگاری دارد. او در تحمل یك تنه سیل مصائب و ایفای رسالت پدری، مردی و مردانگی را تمام می‌كند.
    رحمت بخشی در خروج ابراهیم حاتمی كیا هم، پدر محكم، كاریزماتیك و ریشه داری است، هرچند پدری او را عملا نمی‌بینیم، اما همین كه پسری شهید و برومند تحویل جامعه داده كه در راه پاسداری از وطن، جانش را از دست می‌دهد، نشان می‌دهد با چه پدری سروكار داریم.
    بابك كریمی و فرخ نعمتی در سینماشهرقصه ساخته كیوان علی‌محمدی و علی‌اكبر حیدری هم نقش دو پدر یكسره متفاوت با عقایدی متضاد و متقابل را به بهترین شكل بازی می‌كنند. اولی یك پدر رها و بی قید و عشقِ بالیوود و دیگری پدری متدین و مذهبی و پایبند به اصول و مخالف سرسخت فیلم و سینما. كریمی برای بازی خوبش نامزد دریافت سیمرغ بلورین نقش مكمل مرد جشنواره هم شد.
    در كشتارگاه ساخته عباس امینی هم پدر نقش مهم و تعیین‌كننده‌ای در قصه دارد و اوست كه پای پسرش را به ماجرای قتل باز می‌كند! بازی حسن پورشیرازی هم به نقش این پدر، از نقاط قوت فیلم است.
    فیلمی هم در جشنواره حاضر بود به نام پدران ساخته سالم صلواتی و هدایت‌هاشمی و علیرضا ثانی فر نقش دو پدر درگیر یك حادثه را به‌عهده داشتند.
    اكبر معززی، بازیگر ثابت فیلم‌های مسعود كیمیایی هم در فیلم تازه این كارگردان، خون شد نقش پدر خانواده را بازی می‌كرد. سكانس جا انداختن دست در رفته او به وسیله یك اسب هم احتمالا خاص‌ترین لحظه حضور او در این فیلم باشد.
    سعید پورصمیمی هم در دوزیست ساخته برزو نیك نژاد، نقش پدر جواد عزتی را با همان طنازی‌های همیشگی بازی كرد. او در جایی از فیلم كه پسرش، موردضرب و شتم قرار می‌گیرد، حس پدری‌‌اش گل‌می‌كند و می‌رود برای تلافی كه البته دسته گل بدی به آب می‌دهد!
    نادر شهسواری هم در شنای پروانه ساخته محمد كارت، نقش یك پدر دلشكسته و غمخوار را به خوبی بازی می‌كند. اگر فیلم را دیده‌اید، بازی‌اش در ماشین را به یاد بیاورید كه چطور دلش از سرنوشت تلخ و سیاهش و تربیت پسر گنده لاتش‌هاشم پر است و برای نجات این زندگی، التماس پسر كوچكش حجت را می‌كند. نقش پدر دیگر فیلم، احمد آقا را هم علیرضا داوودنژاد به زیبایی بازی می‌كند؛ كسی كه نمی‌خواهد خون دخترش پایمال شود.
    محسن تنابنده در سه كام حبس ساخته سامان سالور، نقش یك پدر معتاد به شیشه را بازی می‌كند، اما تصادف او در میانه‌های قصه، باعث می‌شود همه بار فیلم روی دوش همسرش قرار بگیرد.
    داریوش ارجمند در روز بلوا ساخته بهروز شعیبی، نقش پدر لیلا زارع و پدر همسر بابك حمیدیان را بازی می‌كند؛ مردی كه به قدرت متصل است و از این اتصال، بهره‌ها می‌برد.
    شهاب حسینی هم در فیلم ترسناك آن شب ساخته كوروش آهاری، نقش یك پدر را بازی می‌كند كه تلاش می‌كند خود و خانواده‌اش را از یك موقعیت خطرناك برهاند.
    اگر از خوب بد جلف 2؛ ارتش سری ساخته پیمان قاسمخانی بگذریم كه فرهاد آییش برای اجرای نقشه و خرابكاری، خودش را جای پدر ریحانه پارسا جا می‌زند، مهم‌ترین پدران فیلم‌های سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر، تقریبا همین‌ها بود كه به آنها اشاره كردیم.