همایون پور از خوانندگانی است که تعداد قابل توجهی از آثارش به علت نبود امکانات لازم ضبط نشده و در دسترس نیست. از این جمله می‌توان به تصنیفی در مایه‌های افشاری به نام «جوانی» اشاره کرد که حسین یاحقی آن را ساخته و نواب صفا ترانه‌ای بر آن سروده بود. همایون‌پور که آن هنگام 24 سال داشت تصنیف را همراه با ارکستر حسین یاحقی خواند که به طور زنده از رادیو پخش شد. او خود همواره از این‌که هیچ نسخه ضبط‌شده‌ای از تصنیف موجود نیست، اظهار تأسف و تأثر می‌کرد. «جوانی» بعدها با صدای زنده‌یاد حسین قوامی ضبط شد و به جاودانه‌های موسیقی ملی ایران پیوست، اما شاید کمتر کسی مطلع باشد که این اثر را برای نخستین بار همایون‌پور خوانده است.
دوستان نزدیک همایون‌پور می‌گویند، او  روحیه طنز بالایی داشته و اغلب به طور فی‌‍‌البداهه در جمع‌های مختلف چیزهایی می‌گفته که موجب شادی همه می‌شده. رد پای این طنازی را می‌توان در گفت‌وگوهایش هم دید. همایون‌پور در فروردین 1335 گفت‌وگویی با مجله خواندنی‌ها دارد که ذیل آن خاطره‌ای از اولین اجرایش را در رادیو بیان می‌کند:
«اولین بار که در رادیو خواندم، تعدادی از علاقه‌مندان به موسیقی برای تشویق به رادیو تلفن کردند. یک تلفن هم در این میان بود که وقتی گوشی را برداشتم، صدای پدرم را شنیدم که با عصبانیت می‌گوید: من عمری با شرافت و آبرو زندگی کردم و تو با این کارت آبرو و حیثیت چندین ساله خانوادگی ما را به باد دادی! حالا منظورم اين است كه شما بدانيد با استعدادی كه داشتم با چه مشكلاتی نيز روبه‌رو بودم.»
البته همکاری همایون‌پور با رادیو ملی ایران، درست در سنین پختگی توأمان با جوانی‌اش یعنی در سال 1338 قطع شد. خود او دلیل جدایی از رادیو را سخنان تندی می‌دانست که هنگام مراسم تدفین ابوالحسن صبا در «ظهیرالدوله» و بر مزار وی ایراد کرده بود. همایون‌پور اعتقاد داشت این سخنان که از طبع همیشه بی‌پروای او بر می‌خاست، بر مسؤولان وقت رادیو گران آمده و از این رو، عرصه را برای حضورش تنگ کرده بودند تا جایی که خود از ادامه همکاری با رادیو ملی ایران منصرف شده و پس از آن به حضور در محافل هنری و اجرای چند اثر به صورت خصوصی بسنده کرد.