در روزهایی که گفت‌وگوها و چانه‌زنی‌ها در درون دولت افغانستان بر‌سر تعیین اعضای کابینه و شورای‌عالی مصالحه ملی به‌شدت جریان دارد و در سوی دیگر، بر تلاش‌های داخلی و خارجی برای نشاندن دولت و طالبان بر سر میز مذاکره افزوده شده است، اضطراب و تکاپوی جامعه زنان افغانستان به منظور حفظ حقوق سیاسی و اجتماعی‌شان کاملا مشهود به نظر می‌رسد. دقیقا بر همین اساس است که برخی مقامات و سیاستمداران افغانستان نیز کوشیده‌اند با انجام برخی اقدامات، دامنه این اضطراب و نگرانی را کاهش دهند.اعلام انتخاب یک معاون زن برای والیان(استانداران)در سراسر کشور از سوی کابینه اشرف غنی، منوط کردن تایید کابینه به حضور حداقل چهار‌زن از سوی برخی نمایندگان مجلس و وعده عبدا... عبدا... نسبت به مشارکت دادن هر چه بیشتر زنان در شورای مصالحه ملی و فرآیند صلح با طالبان را می توان به عنوان برخی از همین اقدامات برشمرد. اما سوال اساسی این است آیا چنین اقداماتی می‌تواند آینده مشارکت سیاسی و اجتماعی زنان را در افغانستان تضمین کند؟       پس از سقوط طالبان و شکل‌گیری دولت جدید در افغانستان، بستر مناسبی برای مشارکت زنان در ساختارهای سیاسی و اجتماعی فراهم شد که البته نقش و فشار جامعه جهانی در پدید آوردن این وضعیت غیرقابل انکار بوده است.سهم بیش از 25درصدی زنان در مجلس نمایندگان و لزوم به‌کارگیری گسترده زنان در کابینه و سطوح مختلف سیاسی و اداری را نمی‌توان با ساختار مردسالار و بسیار سنتی افغانستان چندان هماهنگ تلقی کرد.