شاید من نمی‌توانم با تغییرات جدید زود خو بگیرم. شاید هم هنوز نمی‌خواهم باور کنم بعضی تغییرات موسمی نیستند و آمده‌اند که بمانند. من هنوز هم که هنوز است ماسک بهداشتی را دانه‌ای و روز به روز می‌خرم به این امید که شاید فردا ویروس کرونا از بین رفت و دیگر قرار شد ماسک نزنیم. به کسانی که یک بسته ماسک 50تایی می‌خرند می‌گویم: یعنی شما مطمئنید تا 50 روز دیگر کرونا باقی است و باید ماسک بزنیم؟
اما حالا فکر می‌کنم باید با خودم کنار بیایم. دنیا کم‌کم با خودش کنار آمده که باید با این شرایط بسازد. نمی‌دانم، شاید مثل شمالی‌ها که یک روز در چند صد، شاید هم چند هزار سال قبل به این نتیجه رسیدند که باید با باران‌های همیشگی کنار بیایند و سقف خانه‌هایشان را شیروانی‌های شیبدار بسازند. بخواهیم یا نخواهیم ما داریم در بستر طبیعت زندگی می‌کنیم. بخواهیم یا نخواهیم ما مستاجریم و باید با این صاحبخانه بسازیم. حالا صاحبخانه‌مان تصمیم گرفته شرایط جدید را برای سال یا سال‌های اجاره جدیدش وضع کند.
حالا دیگر تقریبا در همه جای دنیا رعایت اصول بهداشتی و دست ندادن و بغل و روبوسی نکردن جزئی از سبک زندگی روزمره شده است و ماسک زدن بخشی از پوشش روزمره. مردم با این تکه پارچه مزاحم کنار آمده‌اند. عادت کرده‌اند حرارت نفس‌شان بخورد توی صورت‌شان. عادت کرده‌اند پشت گوش‌هایشان همیشه سنگین باشد و گاهی رد دردناکی از بند ماسک دورش بماند. شاید مثل عادت به رنج ماندن در ترافیک به این رنج‌ها هم عادت کرده‌ایم و اصولا انسان به هر چیزی که عادت می‌کند به آن رنگ و طرحی از فرهنگ خودش می‌زند و بخشی از زندگی‌اش می‌کند.
این روزها که ماسک رسما و عرفا یک پوشش روزمره به حساب می‌آید، پای مد به میان آمده و شاهد تولید ماسک‌هایی در طرح‌ها و شکل‌های مختلف هستیم. حتی ماسک‌های تولیدی برندهای مشهور که با قیمت‌های بسیار بالا عرضه می‌شوند. در این میان، فرهنگ‌های مختلف نیز طرح و رنگ خودشان را به ماسک‌ها زده‌اند. مثلا بعید نیست همین روزها یک زن یزدی یا اصفهانی را ببینیم که از یک ماسک با طرح‌هایی از ترمه یا منجوق‌دوزی به صورت دارد.
این روزها مردم فلسطین هم مثل همه مردم جهان رنگ فرهنگ و باور خودشان را به ماسک‌هایشان زده‌اند. تصاویری از زنان و مردان فلسطینی منتشر شده که آنها را با پوشش ماسک بهداشتی با طرح چفیه نشان می‌دهد. چفیه، نماد مقاومت است و مقاومت یعنی فرهنگ و باور مردم فلسطین. حالا می‌خواهد این تکه پارچه مثل روسری روی سر بیفتد یا مثل شال دور گردن یا مثل ماسک روی دهان و بینی. هرچه باشد فریادش یکی است و پیامش یکی.