عمده برنامه‌سازان و سریال‌سازان مناسبتی وقتی بناست وارد طرح مباحث مرتبط با بزرگان تاریخ یا مذهب شوند سعی می‌كنند دشمنان آنها را ضعیف و اغلب احمق نشان دهند.
این روش تصویرسازی یك بعد مهم داستان‌پردازی دارد كه تقابل خیر و شر از منظر تقابلات لفظی یا جنگ‌های فیزیكی است را از بین می‌برد چون از همان ابتدا تكلیف مخاطب را مشخص كرده‌ایم.
برای آن‌كه به ارائه تصویری درست از زندگی شخصیت‌های اسطوره‌ای برسیم باید همان‌قدر كه بر تصویرسازی آنها تمركز كرده‌ایم بر تصویرسازی قطب مقابل هم تمركز كنیم. هرچقدر بتوانیم شخصیت‌های اسطوره‌ای را در ارتباط با شخصیت‌های پیرامون درست و اصولی ارائه دهیم در آن صورت مخاطب هم بهتر و بیشتر می‌تواند این كاراكترها را درك كند.
در تصویرسازی كاراكترهای اساطیری ایرادی ندارد كه با زبان عامیانه به شخصیت‌پردازی بپردازیم ولی حواس سازندگان خیلی باید باشد كه دچار سطحی‌نگری كاذب نشوند و به بهانه عامه‌پسندبودن گرفتار ابتذال نگردند.
كار تصویری در هر شكلش كه به سنت داستانگویی قهرمان‌پردازی كند برای جلب مخاطب خوب است، اما خدای‌نكرده نباید با اعتقادات بینندگان و آنها كه علقه مذهبی قوی دارند بازی شود. عامه‌پسند بودن سریال‌ها یا برنامه‌های مرتبط با اساطیر هیچ منافاتی ندارد با تخصصی‌كردن آنها، چون متخصص‌بودن است كه درام عمیق می‌سازد و عامه‌پسند‌بودن است كه درام عمیق را ماندگار می‌كند.