اتخاذ تصمیمات متناقض درباره چگونگی بازگشایی مدارس باعث ایجاد سردرگمی فراوانی در میان دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان شده ‌است.
ریشه این مساله نیز این است که مسؤولان وزارت آموزش و پرورش ابتدا درخصوص شیوه بازگشایی مدارس به ستاد ملی کرونا به عنوان مرجع اصلی تصمیم‌گیری توجه نکردند و بعد هم اختلافات این مسؤولان با ستاد، بلاتکلیفی‌های بعدی را به همراه داشت. بنابراین بهتر بود از همان ابتدا وزارت آموزش و پرورش با ستاد ملی مبارزه با کرونا به صورت هماهنگ‌تر عمل می‌کرد تا مجبور به تغییر دقیقه نودی تصمیمات پیشین نشود.
البته خود ستاد ملی نیز در این زمینه بسیار دیر اقدام کرد و باعث شد چند ساعت مانده به بازگشایی مدارس هنوز دانش‌آموزان تکلیف خودشان را ندانند. این در حالی است که این ستاد سه ماه تابستان را فرصت داشت که تصمیمی قاطع در این زمینه بگیرد. تصمیمی که البته باید از انعطاف لازم نیز برخوردار ‌بود تا برای چگونگی بازگشایی مدارس در هر منطقه هم به زیرساخت‌های آموزشی آن توجه شود و هم به شرایط این منطقه از نظر همه‌گیری کرونا، اما نه‌تنها هیچ‌کدام از این اتفاقات نیفتاد، بلکه ابلاغ تصمیم نهایی به صحبت‌های تلویزیونی وزیر محترم آموزش و پرورش در شب بازگشایی مدارس واگذار شد و بار دیگر ما شاهد اتخاذ یک تصمیم دقیقه نودی از سوی ستاد ملی مبارزه با کرونا بودیم.
بلاتکلیفی مسؤولان در تعیین شیوه بازگشایی مدارس نیز مانند بسیاری از دیگر اتفاقاتی که در ماه‌های اخیر در ستاد ملی مبارزه با کرونا رخ داده است به ضعف کلی این ستاد در اتخاذ تصمیم‌های کلان بازمی‌گردد. این در حالی است که براساس پیش‌بینی‌های کارشناسان بهداشتی کرونا بین یک تا دو سال دیگر در کشورمان جولان خواهد داد و مسؤولان ما نیز چند ماهی است این مساله را فهمیده‌اند. بنابراین مدیران دستگاه اجرایی در این چند ماه باید برای چگونگی بازگشایی مدارس براساس لزوم سازگاری با کرونا تا سال‌های آینده نیز برنامه‌ریزی می‌کردند که متاسفانه این اتفاق رخ نداد.
علاوه بر مساله تصمیم‌گیری درباره شیوه بازگشایی مدارس، مسؤولان وزارت آموزش و پرورش در ماه‌های گذشته درخصوص تلاش برای فراهم‌کردن زمینه‌های برقراری عدالت آموزشی نیز نتوانستند نمره قبولی را از آن خود کنند.
مساله‌ای که رهبر معظم انقلاب نیز اخیرا بار دیگر روی آن تاکید کردند و در این شرایط، مسؤولان وزارت آموزش و پرورش باید با همتی مضاعف به دنبال این باشند که ابزارهای آموزشی هوشمند را برای 5/2 تا 5/3 میلیون دانش‌آموزی که به این ابزارها دسترسی ندارند، فراهم کنند.
نکته دیگر این‌که بسیاری از خانواده‌ها نسبت به رعایت ضوابط بهداشتی در آموزش‌های حضوری نگرانی دارند و بسیاری دیگر نیز معتقدند آموزش‌های مجازی باعث افت کیفیت تحصیلی فرزندانشان شده است؛ افتی که به‌خصوص در پایه‌های تحصیلی بالاتر و دانش‌آموزان دبیرستانی ایجاد شده و اگر همچنان بخش زیادی از دانش‌آموزان به ابزارهای هوشمند دسترسی نداشته باشند، این افت تحصیلی سال آینده تشدید خواهد شد. برای حل این مساله نیز ما چاره دیگری نداریم جز این که برنامه‌ای بلندمدت را برای چگونگی حضور دانش‌آموزان در مدارس تا پایان دوره همه‌گیری کرونا و برنامه‌ای کوتاه‌مدت برای فراهم‌کردن زیرساخت‌های آموزش مجازی تدوین و اجرا کنیم. در این زمینه، دولت می‌تواند از یک میلیارد یورویی که از صندوق توسعه ملی برای مبارزه با کرونا برداشته است، در راستای ارائه ابزارهای هوشمند به دانش‌آموزان مناطق محروم تلاش کند. بهترین راه در این زمینه نیز این است که دولت با کمک شرکت‌های دانش‌بنیان هرچه زودتر مساله تولید تبلت‌های دانش‌آموزی را به نتیجه برساند.