اربعین امسال برای شیفتگان خاندان اهل بیت (ع) با سوز و گدازی مضاعف همراه شده است؛ چرا که پس از چند سال تجربه راهپیمایی بی‌نظیر و حیات‌بخش به‌سوی مرقد سالار شهیدان (ع)، شیوع ویروس کرونا مانع از ابراز عشق و زیارت حایر حسینی از نزدیک شده است.
داغ این حرمان گرچه سنگین است اما از دو نکته مهم نباید غفلت کرد؛ نخست آن‌که حضور جسمانی در آن قطعه بهشتی البته آثار و برکاتی دارد بی‌انتها اما در حقیقت مقدمه‌ای است برای اتصال جان‌ها به جانان. این پیوند در هر حال ممکن است و چه بسا تاثیر این نرفتن به برکت غم هجران بیش از آن رفتن‌ها باشد:« إِنَّ الْفَضْلَ بِیدِ ا... یوتِیهِ مَن یشَاءُ وَا... وَاسِعٌ عَلِیمٌ». دیگر آن‌که، اعمال عبادی و از جمله زیارت سیدالشهدا‌ (ع) اختصاص به دیدار نزدیک ندارد. آری! کاش می‌شد «سرنهیم بر قدمش بوسه زنان تا دم مرگ» و «مست تا صبح قیامت ز‌سبویش باشیم» اما از سوی دیگر می‌دانیم که:«بُعد منزل نبوَد در سفر روحانی». فقیه عارف، حضرت استاد مرحوم حاج‌آقا مجتبی تهرانی(ره) که داستان پرشور حضورش در پیاده‌روی به سوی آن سرزمین را قبلا تحت عنوان «با حاج‌آقا مجتبی در راه کربلا» بازگو کرده‌ام، در درس‌های خود می‌فرمود: گرچه در برخی روایات سخن از « مَنْ زَارَ قَبْرَ الْحُسَینِ(ع)» به میان آمده است، اما در احادیث متعدد و معتبر دیگری تعبیر به:«مَنْ زَارَ الْحُسَینَ(ع)» شده است؛ یعنی آثار زیارت به حضور در کنار مضجع شریف آن حضرت مقید نشده است. ایشان از جمله به روایتی از حنان بن سدیر از پدرش اشاره می‌کرد که طبق آن: سَدیر می‌گوید: امام صادق(ع) به من فرمود: ای سدیر! آیا هر روز به زیارت قبر امام حسین(ع) می‌روی؟  گفتم: نه، فدایت شوم.  فرمود: چه جفایی می‌کنی! آیا در هر ماه زیارت می‌کنی؟  گفتم: نه.   فرمود: در هر سال یک بار به زیارت می‌روی؟  گفتم: به همین گونه است. فرمود: ای سدیر! چقدر نسبت به امام حسین (ع) رویگردان و بی‌اعتنا هستید؟! آیا نمی‌دانی که خدای تعالی را هزار‌هزار فرشته گرد‌آلود و موی پریشان است که بر او می‌گریند و پیوسته زیارتش می‌کنند و خسته نمی‌شوند؟ چه می‌شود که تو هفته‌ای پنج بار یا هر روز به زیارت امام حسین (ع) بروی؟  گفتم: فدایت شوم میان من و قبر او فرسنگ‌ها فاصله است.  فرمود: بر بام خانه برو و به جانب راست و چپ بنگر و سپس سر خود را به سوی آسمان کن و پس از آن به‌سوی قبر آن حضرت توجه کن و بگو: « السلام علیک یا ابا‌عبد‌ا...، السلام علیک و رحمه‌ا... و برکاته»؛ که این عمل برای تو یک زیارت محسوب خواهد شد و هر زیارتی ثواب یک حج و یک عمره دارد.
از دستورات مرحوم استاد این بود که هر روز خود را با زیارت
 اباعبدا‌...(ع) آغاز باید کرد. یک‌بار فرمودند: «آنچه را که خود بیش از 50سال است انجام می‌دهم، به شما نیز یاد می‌دهم. اول صبح که می‌خواهید از خانه خارج شوید، رو به قبله بایستید و بگویید: «السلام‌علیک یا اباعبدا...! السلام علیک و رحمه‌ا... و برکاته».
این زیارت امام حسین علیه‌السلام از راه دور است که در روایات وارد شده است. من سپس چنین می‌گویم: «السلام علیک یا مولای، یا حسین‌ابن‌علی، یا ثارا... و رحمه‌ا... و برکاته». این سلام را هم از طرف خودم نمی‌کنم، بلکه به نیابت از 14 معصوم علیهم‌السلام انجام می‌دهم؛ چرا که وقتی سلام از طرف پدر، مادر و فرزندانش باشد، آن حضرت حتما روبرنمی‌گرداند و عنایت می‌کند. بعد از سلام نیز استغفار کنید، سپس صلوات بفرستید و بگویید: خدایا من خودم را به تو می‌سپارم. آنچه خیر است بر زبان و قلم و فکر من جاری کن و بعد دوباره صلوات بفرستید و به سوی کارتان بروید و البته مراقب هم باشید.» روز اربعین بیشتر به یاد او هستیم؛ زیرا چنین روزی در سال 1391 شمسی بود که پس از تشییعی پر‌شکوه، برای همیشه در قبله تهران، حرم حضرت عبدالعظیم (ع) آرام گرفت؛«سلامٌ علیه یومَ وُلِدَ و یومَ ارتَحَلَ و یومَ یبعثُ حیاً».