پیامك تبلیغاتی آمده: دوست داری بدونی وقتی سر كاری همسرت كجاست؟ دوست داری بدونی شریك عاطفیت وقتایی كه پیشت نیست چیكار می‌كنه؟ دلت می‌خواد شگفت‌زده‌ش كنی؟ به لینك زیر مراجعه كن و اپ فلان را نصب كن. طبق معمول بقیه پیامك‌هایی از این دست باید حذف شود. ولی روی این پیامك مكث می‌كنم. دوباره و سه‌باره می‌خوانم و نهایتا پاكش می‌كنم. به روزگارمان فكر می‌كنم و اعتمادی كه می‌رود به سمت خاكستر شدن. به این فكر می‌كنم این پیامك برای چندصد نفر برای چندهزار نفر ارسال و چند نفر نصبش كرده‌اند. فرض را می‌گذارم بر صداقت ارسال‌كننده، به این‌كه این لینك یك دام نیست و قرار نیست حساب بانكی یا محتویات محرمانه و شخصی گوشی آدم‌هایی كه نصب كرده‌اند را به تاراج ببرد. من اصل را می‌گذارم بر صداقت. این‌كه توی این اپلیكیشن یك پولی می‌دهی و این اپلیكیشن برایت آدم‌هایی را كه به آن می‌گویی چك می‌كند و بهت می‌گوید كجایند و چه كار می‌كنند و با چه كسانی در ارتباطند. هیچ‌كدام از ما نمی‌تواند ادعا كند معصوم است و هیچ خطایی از ما سر نزده. هیچ اشتباهی نداشتیم و در مقابل همه وسوسه‌ها مصونیم و بیمه. قصه، قصه ترك‌برداشتن اعتماد است. قصه چروك شدن دل است و سوءتفاهم‌هایی كه گاهی زندگی‌ها و رابطه‌ها و رفاقت‌ها را به تباهی می‌كشاند. آموزه‌های دینی‌مان بارها تاكید بر نادید كردن دیدها دارند و چشم‌پوشیدن بر خطاها و اشتباهات افراد. میرزااسماعیل دولابی كه مرد خدا است در یكی از سخنرانی‌هایش می‌گوید خیلی رفیق‌هایت را كنكاش نكن. هر باغچه‌ای را بیل بزنی یكی دوتا كرم توی وجودش پیدا می‌شود. رفیق كسی است كه مثل یك كبریت توی جیبت وقت كوه‌رفتن می‌تواند كنارت باشد. می‌توانی به حرارت و گرمابخشی‌اش اعتماد كنی. می‌توانی خیالت تخت باشد توی بوران كوه دلت به بودنش قرص است. مشكل از وقتی شروع می‌شود كه فكر كنی قبل از كوه‌رفتن باید تك‌تك شاخه‌هایش را امتحان كنی و مطمئن باشی درست كارش را می‌كند. همین.