کشف گورهایی از دوران اسلامی در استقرارگاهی از دوران اشکانی
سومین فصل از کاوش در محوطه سوغانلو4 در حوضه سد کانی سیب پیرانشهر استان آذربایجان‌غربی با کشفیات جالبی همراه شده است. 10 فضای معماری و گورهایی با تدفین‌های متعلق به دوره اسلامی از مهم‌ترین این کشفیات است که همچنان ادامه دارد.
به گزارش میراث آریا، افراسیاب گراوند، سرپرست هیات باستان‌شناسی با اعلام این خبر می‌گوید: محوطه سوغانلو۴ از مهم‌ترین استقرارگاه‌های حوضه آبگیر سد کانی سیب پیرانشهر در یک دره میان‌کوهی باریک و بر بلندی‌های طبیعی واقع شده است. این دره به دلیل وجود رودخانه زاب کوچک، توانمندی‌های کشاورزی و خاک حاصلخیز، شرایط زیست‌محیطی مناسبی را برای انسان‌های یکجانشین و تولیدکننده غذا از دوران پیش از تاریخ تا عصر حاضر فراهم آورده و از سوی دیگر این دره با داشتن مراتع و چراگاه‌های وسیعی همواره شرایط مناسب را برای گروه‌های کوچ‌رو و چراگرد فراهم کرده که حضور محوطه‌های متعدد در نزدیکی این رودخانه و نیز روستاهای امروزی دلیلی بر این ادعاست. به گفته وی نتایج حاصله و یافته‌های معماری به‌دست‌آمده از کاوش‌ها، نشان از اهمیت این محوطه در ادوار پیشین دارد و بر اساس آثار معماری به‌دست‌آمده از آن می‌توان بیان کرد که این محوطه باستانی در دو دوره زمانی مورد استقرار و استفاده قرار گرفته است.
سرپرست هیات باستان‌شناسی می‌گوید: محوطه یادشده در دوره اول استقرار خود دارای ساختارهای معماری سنگ‌چین بزرگ با فضاهای متعدد معماری بوده که در دوره‌های بعد به‌عنوان گورستان مورد استفاده قرارگرفته است. تدفین‌های به‌دست‌آمده از کاوش، دارای ویژگی‌های مشترک بوده و تمام آنها از ساختار معماری مشابهی برخوردار هستند و تماماً در یک راستا و با اندکی اختلاف به‌صورت شرقی‌غربی قرار گرفته‌اند. ساختار این گورها با توجه به شواهد موجود به‌صورت چاله‌ای است به‌نحوی که چاله موردنظر برای تدفین یک فرد به عمق ۴۰ تا ۵۰ سانتی‌متر کنده شده و جسد داخل آن قرار گرفته است. اجساد داخل این گورها تماما به پهلوی راست(رو به سمت جنوب) قرارگرفته و دست‌ها در کنار هم جمع شده‌اند و روی گورها چند تخته‌سنگ و لاشه‌سنگ در یک ردیف چیده شده است. از هیچ‌یک از گورها، یافته‌های فرهنگی شناسایی نشد اما با توجه به شواهد فوق، می‌توان اطمینان حاصل کرد که این تدفین‌ها متعلق به دوره اسلامی هستند.
گراوند بابیان این‌که این پروژه با مجوز پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری انجام گرفته است، یادآور می‌شود: این فضاها دارای ورودی‌هایی به عرض۸۰ تا ۱۱۰سانتی‌متر هستند و معمولا با لایه‌های فرسایشی پر شده‌اند و بر مبنای گاه‌نگاری مواد فرهنگی به‌ویژه سفالینه‌ها و لایه‌های کاوش شده در ترانشه متعلق به یک دوره استقراری(اشکانی) هستند.
به گزارش میراث آریا، افراسیاب گراوند، سرپرست هیات باستان‌شناسی با اعلام این خبر می‌گوید: محوطه سوغانلو۴ از مهم‌ترین استقرارگاه‌های حوضه آبگیر سد کانی سیب پیرانشهر در یک دره میان‌کوهی باریک و بر بلندی‌های طبیعی واقع شده است. این دره به دلیل وجود رودخانه زاب کوچک، توانمندی‌های کشاورزی و خاک حاصلخیز، شرایط زیست‌محیطی مناسبی را برای انسان‌های یکجانشین و تولیدکننده غذا از دوران پیش از تاریخ تا عصر حاضر فراهم آورده و از سوی دیگر این دره با داشتن مراتع و چراگاه‌های وسیعی همواره شرایط مناسب را برای گروه‌های کوچ‌رو و چراگرد فراهم کرده که حضور محوطه‌های متعدد در نزدیکی این رودخانه و نیز روستاهای امروزی دلیلی بر این ادعاست. به گفته وی نتایج حاصله و یافته‌های معماری به‌دست‌آمده از کاوش‌ها، نشان از اهمیت این محوطه در ادوار پیشین دارد و بر اساس آثار معماری به‌دست‌آمده از آن می‌توان بیان کرد که این محوطه باستانی در دو دوره زمانی مورد استقرار و استفاده قرار گرفته است.
سرپرست هیات باستان‌شناسی می‌گوید: محوطه یادشده در دوره اول استقرار خود دارای ساختارهای معماری سنگ‌چین بزرگ با فضاهای متعدد معماری بوده که در دوره‌های بعد به‌عنوان گورستان مورد استفاده قرارگرفته است. تدفین‌های به‌دست‌آمده از کاوش، دارای ویژگی‌های مشترک بوده و تمام آنها از ساختار معماری مشابهی برخوردار هستند و تماماً در یک راستا و با اندکی اختلاف به‌صورت شرقی‌غربی قرار گرفته‌اند. ساختار این گورها با توجه به شواهد موجود به‌صورت چاله‌ای است به‌نحوی که چاله موردنظر برای تدفین یک فرد به عمق ۴۰ تا ۵۰ سانتی‌متر کنده شده و جسد داخل آن قرار گرفته است. اجساد داخل این گورها تماما به پهلوی راست(رو به سمت جنوب) قرارگرفته و دست‌ها در کنار هم جمع شده‌اند و روی گورها چند تخته‌سنگ و لاشه‌سنگ در یک ردیف چیده شده است. از هیچ‌یک از گورها، یافته‌های فرهنگی شناسایی نشد اما با توجه به شواهد فوق، می‌توان اطمینان حاصل کرد که این تدفین‌ها متعلق به دوره اسلامی هستند.
گراوند بابیان این‌که این پروژه با مجوز پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری انجام گرفته است، یادآور می‌شود: این فضاها دارای ورودی‌هایی به عرض۸۰ تا ۱۱۰سانتی‌متر هستند و معمولا با لایه‌های فرسایشی پر شده‌اند و بر مبنای گاه‌نگاری مواد فرهنگی به‌ویژه سفالینه‌ها و لایه‌های کاوش شده در ترانشه متعلق به یک دوره استقراری(اشکانی) هستند.
