حسین عاطفی در سال‌های اخیر خیلی پرکار نبوده اما همواره خبرهایی از او منتشر شده است؛ مثلا سال گذشته که در سی و هشتمین جشنواره تئاتر فجر مورد تقدیر قرار گرفت یا چند سال پیش که رئیس انجمن نمایش استان تهران بود. شاید عاطفی در سال‌های اخیر کم‌کار شده باشد اما  او  از قدیمی‌های تئاتر است که تحصیلاتش را در دانشکده هنرهای دراماتیک سپری کرده و از اعضای گروه تئاتر «بازی» بوده و در مقام کارگردان و بازیگر فعالیت‌های مستمر و تأثیرگذاری داشته است.
حالا این هنرمند باسابقه یادداشتی نوشته و در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده که محتوای آن خبری است اما به نوعی گلایه از وضعیت تئاتر و هنرمندان این عرصه محسوب می‌شود. او در این یادداشت خطاب به شهرام گیل‌آبادی، مدیرعامل خانه تئاتر چنین نوشته: «سال‌هاست کار تئاتر نمی‌کنم و در گوشه‌ای از این مملکت روزگار می‌گذرانم و لزومی برای عضویت در خانه تئاتر نمی‌بینم و همچنین عضویت در صندوق اعتباری هنر. بر خود لازم می‌دانم جهت اطلاع دوستان شریف تئاتری خودم که برای دریافت کمک بسیار ناچیزی باید در خانه تئاتر به صف بایستند و در صندوق اعتباری هنر مظلومانه در مقابل بی‌هنران قرار بگیرند تا حقوق بحق خود را دریافت کنند بگویم که: بنده عضو این دو مجموعه نیستم.
از این پس قرار گرفتن نام اینجانب در عضویت این دو مجموعه کاری ناپسند و غیراخلاقی است. با سکوت اعلام می‌کنم عدم عضویت در این دو مکان باعث آرامش اینجانب و خانواده‌ام می‌شود. خوش باشید.»
این نامه که بیشتر جنبه اعتراضی دارد، شاید برآمده از تمام تلاش‌های عاطفی طی سالیان متمادی در عرصه تئاتر باشد و دشواری‌هایی که از سر گذرانده و امروز احساس می‌کند به اندازه کافی قدر ندیده است. عاطفی سال گذشته در مراسم بزرگداشتش گفته بود که پدرش با فعالیتش در تئاتر موافق نبود. پدر در بازارچه سعادت بازار مولوی مشغول به کار بود و گاهی مطرب‌هایی را می‌دید که به اعتیاد دچار هستند و از این رو فکر می‌کرد که تئاتر آخر و عاقبت ندارد!
عاطفی اما از نوجوانی به تئاتر علاقه داشت و به تماشای نمایش‌های روی صحنه می‌رفت. گرچه در دانشگاه رشته طراحی صنعتی می‌خواند اما بالاخره تسلیم عشق به تئاتر شد و تغییر رشته داد و موفق شد پدرش را راضی کند. او در دانشکده هنرهای دراماتیک مشغول به تحصیل در رشته تئاتر شد و بعد از آن وارد دنیای بازیگری تئاتر شد. در گروه «بازی» همراه با آتیلا پسیانی و دیگر همکارانش نمایش‌های زیادی را به صحنه برد و به رضایت کامل رسید تا آنجا که تئاترشهر برایش تقدس داشت و معتقد بود تئاتر ایران قابلیت جهانی شدن دارد.
 عاطفی در مراسم بزرگداشتش در جشنواره تئاتر فجر تعریف کرده بود: زمانی که من دانشجوی تئاتر بودم، در نمایش‌ها به عنوان سیاهی لشکر به صحنه می‌رفتم و از اداره تئاتر کمک هزینه می‌گرفتم اما اجازه بالا رفتن از پله‌های اداره تئاتر را نداشتم و با هماهنگی وارد می‌شدم. یعنی در آن زمان نظم در تئاتر حاکم بود، چیزی که متاسفانه این روزها کمتر شاهدش هستیم.