ماموریت ۳۹ روزه به مریخ
با فناوری امروزی، سفر به سیاره مریخ تقریبا 200 روز طول می‌كشد. اما این مدت در آینده‌ای نه چندان دور، با استفاده از فناوری راكت‌های پلاسمایی - راكت مگنتوپلاسما با ضربه ویژه متغیر (VASIMR) - شش برابر كمتر شده و فقط به ۳۹ روز می‌رسد. این راكت مجهز به سیستم محركه پیشرفته فضایی است كه از گاز آرگون و امواج رادیویی به شكل نور-منبع انرژی قابل احیایی كه در فضا یافت می‌شود- استفاده می‌كند. طرح راكت‌های پلاسمایی، زیر نظر فرانك چانگ دیاز فضانورد ناسا که هفت مرتبه و در مجموع بیش از ۱۶۰۰ ساعت به فضا سفر كرده و زیر نظر شركت اد آسترا راكت
«Ad Astra Rocket» هدایت می‌شود. این طرح تاكنون بودجه‌ای معادل ۳۰ میلیون دلار به خود اختصاص داده است و برای آماده پرواز كردن این راكت، صد‌میلیون دلار دیگر هم نیاز است.
بنا به گفته چانگ دیاز، شتاب این نوع راكت‌ها در فضا بدون تغییر باقی می‌ماند. پلاسما بخش اصلی این راكت‌هاست. اما مشكل اصلی استفاده از پلاسما، داغ بودن فوق‌العاده زیاد آن است. در حقیقت، دمای آن به بیش از یك میلیون درجه می‌رسد. از طرفی هرچه راكت داغ‌تر باشد، بهتر عمل می‌كند. اما هیچ ماده‌ای را نمی‌توان به چنین پلاسمای داغی نزدیك كرد.خوشبختانه این مشكل با استفاده از میدان مغناطیسی برطرف شد. برای مقابله با این حرارت، پلاسما به درون یك مجرای مغناطیسی هدایت و وقتی از راكت خارج می‌شود، آنقدر خنك شده است كه بتواند كار خود را انجام دهد.
راكت‌های پلاسمایی در برابر راكت‌های شیمیایی از نظر مصرف سوخت، بهتر هستند و به جای این‌كه حجم بسیاری از سوخت را به یكباره مصرف كنند، مصرف سوخت آنها در یك بازه زمان طولانی و به‌تدریج صورت می‌گیرد. علاوه بر آن راكت‌های پلاسمایی می‌توانند فضا را از زباله‌های فضایی كه به دور زمین می‌چرخند، پاك كنند، ماهواره‌ها را تعمیر كنند و سریع‌تر از هر راكت شیمیایی دیگر منابع مورد نیاز را به فضاهای بیرون از منظومه شمسی برسانند و البته سیارك‌ها را از مسیر برخورد با زمین خارج كنند. راكت پلاسمایی می‌تواند بیش از ۱۹۳ هزار كیلومتر در ساعت حركت كند. در حالی‌كه این سرعت در راكت‌های شیمیایی حدود ۶۴ هزار كیلومتر در ساعت است.
چناچه این راكت‌ها بتوانند فعالیت خود را شروع كنند، سفر به مریخ و سیاره‌های دیگر، در مدت كمی صورت خواهد گرفت و شاید انسان بتواند در سیاره‌های دیگر مانند ماه زندگی كند. زیرا می‌تواند تمام نیازهای خود را با استفاده از منابع زمین تامین كند. شركت‌های فضایی حمل بار می‌توانند با استفاده از این راكت‌ها وسایل مورد نیاز انسان را به سیاره‌های دیگر حمل كنند.
«Ad Astra Rocket» هدایت می‌شود. این طرح تاكنون بودجه‌ای معادل ۳۰ میلیون دلار به خود اختصاص داده است و برای آماده پرواز كردن این راكت، صد‌میلیون دلار دیگر هم نیاز است.
بنا به گفته چانگ دیاز، شتاب این نوع راكت‌ها در فضا بدون تغییر باقی می‌ماند. پلاسما بخش اصلی این راكت‌هاست. اما مشكل اصلی استفاده از پلاسما، داغ بودن فوق‌العاده زیاد آن است. در حقیقت، دمای آن به بیش از یك میلیون درجه می‌رسد. از طرفی هرچه راكت داغ‌تر باشد، بهتر عمل می‌كند. اما هیچ ماده‌ای را نمی‌توان به چنین پلاسمای داغی نزدیك كرد.خوشبختانه این مشكل با استفاده از میدان مغناطیسی برطرف شد. برای مقابله با این حرارت، پلاسما به درون یك مجرای مغناطیسی هدایت و وقتی از راكت خارج می‌شود، آنقدر خنك شده است كه بتواند كار خود را انجام دهد.
راكت‌های پلاسمایی در برابر راكت‌های شیمیایی از نظر مصرف سوخت، بهتر هستند و به جای این‌كه حجم بسیاری از سوخت را به یكباره مصرف كنند، مصرف سوخت آنها در یك بازه زمان طولانی و به‌تدریج صورت می‌گیرد. علاوه بر آن راكت‌های پلاسمایی می‌توانند فضا را از زباله‌های فضایی كه به دور زمین می‌چرخند، پاك كنند، ماهواره‌ها را تعمیر كنند و سریع‌تر از هر راكت شیمیایی دیگر منابع مورد نیاز را به فضاهای بیرون از منظومه شمسی برسانند و البته سیارك‌ها را از مسیر برخورد با زمین خارج كنند. راكت پلاسمایی می‌تواند بیش از ۱۹۳ هزار كیلومتر در ساعت حركت كند. در حالی‌كه این سرعت در راكت‌های شیمیایی حدود ۶۴ هزار كیلومتر در ساعت است.
چناچه این راكت‌ها بتوانند فعالیت خود را شروع كنند، سفر به مریخ و سیاره‌های دیگر، در مدت كمی صورت خواهد گرفت و شاید انسان بتواند در سیاره‌های دیگر مانند ماه زندگی كند. زیرا می‌تواند تمام نیازهای خود را با استفاده از منابع زمین تامین كند. شركت‌های فضایی حمل بار می‌توانند با استفاده از این راكت‌ها وسایل مورد نیاز انسان را به سیاره‌های دیگر حمل كنند.
ضمیمه قفسه کتاب
تیتر خبرها
