مصرف زیاد نمك مغز را منهدم می‌كند!
ایج تحقیقات تازه‌ای نشان داده است، مصرف نمك زیاد منجر به فشار خون بالا شده و عامل خطری برای ابتلا به بیماری‌های قلبی و سكته مغزی است. همچنین در مطالعات انجام شده در مورد انسان‌ها طی دهه گذشته، ارتباطی بین مصرف نمك و سكته مغزی بدون در نظر گرفتن فشار خون بالا و خطر بیماری قلبی گزارش شده كه نشان می‌دهد رابطه‌ای میان مصرف نمك و سلامت مغز وجود دارد.
ارتباط بین روده و مغز از سازوكارهای جالب توجه بدن است كه در حال حاضر اغلب به آن محور روده و مغز گفته می‌شود. به‌وجود آمدن اختلال در این محور، موجب ابتلا به بیماری‌هایی از جمله پاركینسون و سندرم روده تحریك‌پذیر می‌شود. بنابراین، توسعه تحقیقات در زمینه محور روده و مغز به سرعت در حال رشد و تكامل است. نتایج دو پژوهش در پنج سال گذشته نشان داد مصرف زیاد نمك، منجر به تغییرات عمقی روده و همچنین افزایش آسیب‌پذیری مغز و سیستم ایمنی بدن می‌شود. به نظر می‌رسد زمانی كه سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌ها و بافت‌های سالم بدن یورش می‌برد، روده می‌تواند از طریق ارسال پیام‌هایی با مغز ارتباط برقرار كند.
تحقیقات جدید نشان می‌دهد سیگنال‌های فرستاده شده به مغز از جانب روده می‌تواند رگ‌های خونی مغز را به خطر بیندازد و به سكته‌مغزی و اختلالات شناختی منجر شود. این تحقیق به طرز شگفت‌آوری، ارتباط عجیب میان روده و مغز را كه به‌واسطه سیستم ایمنی بدن برقرار شده بود را نشان می‌دهد و حاكی از آن است كه زیاده‌روی در مصرف نمك ممكن است اثر منفی بر سلامت مغز انسان از طریق ایجاد اختلال در رگ‌های خونی مغز (صرف‌نظر از تأثیر نمك بر فشار خون) داشته باشد.
این پژوهش راه‌های درمانی جدیدی را برای مقابله با سكته مغزی - دومین علت مرگ در سراسر جهان - و اختلال شناختی پیشنهاد می‌كند. كاهش مصرف نمك برای هر فرد بزرگسالی كه مصرف بیش از حد نمك دارد، ضروری است. سازمان بهداشت جهانی می‌گوید هر فرد مجاز است به طور متوسط 9 تا 12 گرم در روز نمك مصرف كند یا حداكثر دو برابر میزان توصیه شده (پنج گرم) را كه تقریبا ده گرم می‌شود.
پژوهشگران با آزمایش روی موش‌ها در تحقیقات خود دریافتند واكنش‌های ایمنی روده كوچك با ارسال مجموعه‌ای از واكنش‌های شیمیایی به رگ‌های خونی مغز، موجب كاهش جریان خون در لایه رویی و هیپوكامپ مغز (دو ناحیه مهم برای یادگیری و حافظه) می‌شود. این واكنش موجب كاهش عملكرد شناختی مغز شد. همچنین بروز اختلال در یادگیری و حافظه باوجود بالانبودن فشار خون نیز روشن بود. ضمنا آنها مشاهده كردند روده در حال واكنش نشان دادن به اضافه بار نمك و هدایت سیگنال‌های ایمنی برای تخریب كامل عروق حیاتی پیچیده مغز و عملكرد شناختی آن است. محققان معتقدند این مطالعه صرفا روی حیوانات آزمایشگاهی صورت گرفته، اما احتمالا بسیاری از نتایج آن در مورد انسان نیز صادق است.
دانشمندان می‌خواهند بدانند آیا سیگنال‌هایی كه از روده به رگ‌های خونی مغز فرستاده می‌شود، در نهایت بر عملكرد شناختی ما تأثیر می‌گذارد یا خیر.
بیماری‌هایی كه اخیرا در خصوص با ارتباط میان روده و مغز شناسایی شده، شامل چند اختلال خودایمنی از جمله ام‌اس، آرتریت روماتوئید، پسوریازیس و بیماری التهابی روده است. نتایج این تحقیق نشان داده است مسیر سیگنال‌های ایمنی فعال این بیماری‌ها در مطالعه مذكور مشابه بوده است. در این اختلالات خود ایمنی كه به طور ناچیزی به رگ‌های خونی سیستم عصبی مرتبط‌اند، خطر سكته مغزی وجود دارد. همچنین نتایج این تحقیق نشان می‌دهد آنچه می‌خوریم بر چگونه فكر كردن ما تأثیرگذار است و بخش‌های به ظاهر جدا از بدن می‌توانند نقش حیاتی در سلامت مغز بازی كنند.
نتایج این پژوهش كه انگیزه چگونه دیدن و تجربه كردن در جهان را در ما ایجاد می‌كند به ما می‌گوید چطور استرس‌های روزانه ممكن است موجب تغییر در سیستم گوارشی و رگ‌های خونی ما شود.
منبع: Scientific American
ارتباط بین روده و مغز از سازوكارهای جالب توجه بدن است كه در حال حاضر اغلب به آن محور روده و مغز گفته می‌شود. به‌وجود آمدن اختلال در این محور، موجب ابتلا به بیماری‌هایی از جمله پاركینسون و سندرم روده تحریك‌پذیر می‌شود. بنابراین، توسعه تحقیقات در زمینه محور روده و مغز به سرعت در حال رشد و تكامل است. نتایج دو پژوهش در پنج سال گذشته نشان داد مصرف زیاد نمك، منجر به تغییرات عمقی روده و همچنین افزایش آسیب‌پذیری مغز و سیستم ایمنی بدن می‌شود. به نظر می‌رسد زمانی كه سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌ها و بافت‌های سالم بدن یورش می‌برد، روده می‌تواند از طریق ارسال پیام‌هایی با مغز ارتباط برقرار كند.
تحقیقات جدید نشان می‌دهد سیگنال‌های فرستاده شده به مغز از جانب روده می‌تواند رگ‌های خونی مغز را به خطر بیندازد و به سكته‌مغزی و اختلالات شناختی منجر شود. این تحقیق به طرز شگفت‌آوری، ارتباط عجیب میان روده و مغز را كه به‌واسطه سیستم ایمنی بدن برقرار شده بود را نشان می‌دهد و حاكی از آن است كه زیاده‌روی در مصرف نمك ممكن است اثر منفی بر سلامت مغز انسان از طریق ایجاد اختلال در رگ‌های خونی مغز (صرف‌نظر از تأثیر نمك بر فشار خون) داشته باشد.
این پژوهش راه‌های درمانی جدیدی را برای مقابله با سكته مغزی - دومین علت مرگ در سراسر جهان - و اختلال شناختی پیشنهاد می‌كند. كاهش مصرف نمك برای هر فرد بزرگسالی كه مصرف بیش از حد نمك دارد، ضروری است. سازمان بهداشت جهانی می‌گوید هر فرد مجاز است به طور متوسط 9 تا 12 گرم در روز نمك مصرف كند یا حداكثر دو برابر میزان توصیه شده (پنج گرم) را كه تقریبا ده گرم می‌شود.
پژوهشگران با آزمایش روی موش‌ها در تحقیقات خود دریافتند واكنش‌های ایمنی روده كوچك با ارسال مجموعه‌ای از واكنش‌های شیمیایی به رگ‌های خونی مغز، موجب كاهش جریان خون در لایه رویی و هیپوكامپ مغز (دو ناحیه مهم برای یادگیری و حافظه) می‌شود. این واكنش موجب كاهش عملكرد شناختی مغز شد. همچنین بروز اختلال در یادگیری و حافظه باوجود بالانبودن فشار خون نیز روشن بود. ضمنا آنها مشاهده كردند روده در حال واكنش نشان دادن به اضافه بار نمك و هدایت سیگنال‌های ایمنی برای تخریب كامل عروق حیاتی پیچیده مغز و عملكرد شناختی آن است. محققان معتقدند این مطالعه صرفا روی حیوانات آزمایشگاهی صورت گرفته، اما احتمالا بسیاری از نتایج آن در مورد انسان نیز صادق است.
دانشمندان می‌خواهند بدانند آیا سیگنال‌هایی كه از روده به رگ‌های خونی مغز فرستاده می‌شود، در نهایت بر عملكرد شناختی ما تأثیر می‌گذارد یا خیر.
بیماری‌هایی كه اخیرا در خصوص با ارتباط میان روده و مغز شناسایی شده، شامل چند اختلال خودایمنی از جمله ام‌اس، آرتریت روماتوئید، پسوریازیس و بیماری التهابی روده است. نتایج این تحقیق نشان داده است مسیر سیگنال‌های ایمنی فعال این بیماری‌ها در مطالعه مذكور مشابه بوده است. در این اختلالات خود ایمنی كه به طور ناچیزی به رگ‌های خونی سیستم عصبی مرتبط‌اند، خطر سكته مغزی وجود دارد. همچنین نتایج این تحقیق نشان می‌دهد آنچه می‌خوریم بر چگونه فكر كردن ما تأثیرگذار است و بخش‌های به ظاهر جدا از بدن می‌توانند نقش حیاتی در سلامت مغز بازی كنند.
نتایج این پژوهش كه انگیزه چگونه دیدن و تجربه كردن در جهان را در ما ایجاد می‌كند به ما می‌گوید چطور استرس‌های روزانه ممكن است موجب تغییر در سیستم گوارشی و رگ‌های خونی ما شود.
منبع: Scientific American
