فیلم تلویزیونی «ترانه آتش» به كارگردانی روح‌ا... سهرابی كه بعدازظهر جمعه در باكس سینمایی شبكه یك قرار گرفته بود توانست توجه طیف‌های مختلف و وسیعی از مخاطبان تلویزیون و رسانه‌ را با خود همراه كند.
روح‌ا... سهرابی را پیشتر با سریال ارزشی «آرام می‌گیریم» شناختم. سریالی 50 قسمتی كه با مضمونی دغدغه‌مند و با بهره‌گیری از ساختاری محكم به عنوان پرمخاطب‌ترین سریال سال ۹۵ تلویزیون انتخاب شد. بنابراین برای من طبیعی بود اثر جدید وی نیز دارای قابلیت‌های منحصربه‌فردی باشد، اما این‌كه موضوعی با این همه حساسیت كه اساسا ذات شعارگونگی آن می‌تواند هر فیلمسازی را از ورود به این عرصه برحذر دارد این‌چنین باورپذیر و خوش‌ساخت به تصویر كشیده شود برایم كمی بعید به نظر می‌رسید.
توقع مخاطب از سطح كیفی آثار تلویزیونی به مراتب كمتر از سطح كیفی آثار سینمایی است، چرا كه این دو مدیوم در همه زمینه‌ها از جمله مسأله مالی تفاوت‌های فاحشی دارند، اما نكته مهم در‌خصوص فیلم تلویزیونی ترانه آتش، سطح كیفی مثال‌زدنی آن بود. انسجام در روایت داستان و خلاقیت در نوع پرداخت قصه و بهره‌گیری از سكانس‌های میزانسن‌دار در كنار بازی‌های یكدست و واقعی بازیگران باعث شده بود تا در مقام مقایسه منصفانه، چنین كاری را در بسیاری از لحظات حتی بالاتر از سطح آثار سینمایی كه صرفا به دلیل بهره‌مندی از چهره‌های اصطلاحا بفروش، روی پرده می‌روند ببینم و ارزیابی كنم.
ترانه آتش ضمن موفقیت در ارائه محتوایی راهبردی و ارزشمند، در شناساندن عوامل ناشناس، اما كاربلد نیز موفق عمل می‌كند. این‌كه تولید یك اثر در یكی از مراكز سیمای استانی بتواند از چنین كیفیت تحسین‌برانگیزی برخوردار باشد نیز خود محل تامل و توجه است.
مراكز استان بدلیل عدم بهره‌مندی از بودجه آنچنانی و همچنین دور بودن از مركز و محروم بودن از امكانات مختلفی كه در پایتخت برای عوامل تولید سهل‌الوصول است به خودی خود چند مرحله از تولیدات تهران عقب‌تر هستند. اما تولید اثری همچون ترانه آتش نشان می‌دهد اعتماد به سیمای مراكز استان و دادن فرصت تولید به آنها در كنار انتخاب صحیح كارگردان به‌عنوان ستون اصلی چنین آثاری، در واقع پیمودن موفق و تضمین شده نیمی از مسیر پیش‌روست.
آنچه بنده دریافته‌ام این‌كه سازمان‌ها و ارگان‌های مختلف اعم از وزارت ارشاد و مراكز مختلف فرهنگی به‌رغم بودجه تعریف شده‌ای كه برای تولیدات با محتوای ضدتحریم و مشوق تولید داخل دارند، اما متاسفانه تا‌كنون هیچ اقدام ملموس و قابل ارائه‌ای از آنها ندیده‌ام.
ادامه در صفحه 6