گفت‌وگو با محمد مهری ، قهرمان 2 دوره اتومبیلرانی ایران در بخش سرعت
مایه‌دار نیستم، عاشق اتومبیلرانی‌ام
رکورد سرعتش300 کیلومتر در ساعت است. ماشین مورد علاقه‌اش هم لامبورگینی. اما همه او را با پراید قرمز و سفیدش می‌شناسند و آن هوندا سیویک قرمز رنگ در کلاس 2000 سی‌سی. این راننده مشهدی در کلاس پراید GT و 2000 یکی از بهترین‌های رشته سرعت است. کسی که دو سال متوالی قهرمان ایران شده و حالا هم تیمش با نفرات بنامی چون لاله صدیق، سجاد علما، محسن مسیحا و... در صدر ایستاده است. سوژه امروز ما محمد مهری است. راننده 41سالهای که حدود 23سال است تمام عشقش و سرمایه‌اش شده تخلیه آدرنالین در پیست‌های اتومبیلرانی.
می‌گویند پراید سوار روی دست شما نیست...
(می‌خندد) با کمک خدا و آقا علی ابن موسی الرضا (ع) هم قهرمان کلاس پراید جی‌تی شدم و هم قهرمان موتور 2000 جی‌تی. با همین قهرمانی‌ها شماره ماشینم از 2 به یک تغییر کرد.
شماره یک شدن به زبان ساده است یا...
طبیعتا کار آسانی نیست. آن‌هم با این هزینه‌های بالا و گرانی‌ها. امکانات هم در ایران کم است برای این رشته. به لحاظ آموزشی هم کمپ، باشگاه یا آموزشگاهی نیست برای آموزش حرفه‌ای اتومبیلرانی و همه‌چیز بر اساس تجربه است.
اگر یک تکواندوکار بودید یا مثلا یک وزنه‌بردار یا کشتی‌گیر، قهرمانی دو ساله در ایران بازتاب بیشتری پیدا می‌کرد اما در اتومبیلرانی معمولا قهرمانان ناشناخته هستند. شک نداریم خیلی‌ها نمی‌دانند محمد مهری دو سالی است که قهرمان ایران است...
حقیقت را بخواهم بگویم این که اتومبیلرانی در ایران جایگاه ندارد. به این علت که ما از حمایت خودروسازان بی‌بهره‌ایم. در همه کشورهای جهان خودروسازان این رشته را سرپا نگه داشته‌اند. نه تبلیغاتی داریم، نه اصولی و نه چیزی. تمام اتومبیلرانی ما با هزینه‌های شخصی جلو می‌رود.
برای قهرمانی در ایران از کجا شروع کردید؟
همیشه استارت این طور ورزش‌ها از خانواده است و همیشه با تشویق آنهاست که ما می‌توانیم در یک رشته موفق شویم و با قدرت پیش برویم.
و الگوی اتومبیلرانی شما؟
من رانندگی آقای رضا پازند را همیشه دوست داشتم و مسابقاتش را همیشه دنبال می‌کردم. در بین قهرمانان بزرگ دنیا هم جف گوردون و جیمی جانسون که از قهرمانان مسابقات ناسکار هستند، الگوهای من در رانندگی به حساب می‌آیند.
بابت این موفقیت چقدر هزینه کرده‌اید؟
در بحث مالی واقعا اگر در هر فعالیت اقتصادی دیگری بودیم موفق‌تر بودیم. این عشق است که ما را اینجا نگه داشته و به ما قدرت می‌دهد تا ادامه بدهیم. از خیلی از مسائل زندگی، تفریحات و خیلی از چیزهایی که همه دوست دارند گذشته‌ایم و هزینه‌اش را به اتومبیلرانی آورده‌ایم. سعی کرده‌ایم به‌روز باشیم. این به‌روز بودن شامل همه‌چیز می‌شود. از قطعات ماشین گرفته تا هر چیزی که فکرش را بکنید.
حالا چرا پراید را انتخاب کردید برای مسابقه؟
من با همین پراید در سه کلاس مختلف شرکت کرده‌ام و اتفاقا صاحب مقام شدم و رکوردهای خوبی به ثبت رسانده‌ام. در حال حاضر 70درصد خودروهای مسابقه‌ای در ایران پراید است اما یک زمان من تنها کسی بودم که آمدم و گفتم پراید هم می‌تواند در کلاس‌های مختلف مقام‌دار شود. تلاش کردم و پراید را در کلاس آزاد که بالاتر‌ین سطح اتومبیلرانی کشور است به زمان 54ثانیه رساندم. من این عدد را با موتور 4سیلندر زده‌ام. دو سال در این کلاس ایستادم و در همه مسابقات روی سکو بودم. در واقع اگر تعریف از خود نباشد توانستم ثابت کنم با یک رانندگی بدون نقص هم می‌شود به موفقیت رسید. ضمن این‌که پراید هزینه‌های کمتری برای راننده‌ها دارد.
اما در کل می‌گویند اتومبیلرانی ورزش بچه مایه‌دارهاست...
من مایه‌دار نیستم و عاشقم. واقعا این رشته را دوست دارم. هدف من اتومبیلرانی است. شبانه روز دارم به این ورزش فکر می‌کنم و این دلیل موفقیت من است؛ البته همراه با تلاش.
برویم سراغ کرونا. با وجود لباس مخصوص، دستکش و کلاه چرا این رشته را تعطیل کرده‌اند؟
درست است که در ماشین به صورت انفرادی مسابقه می‌دهیم، اما پشت هر ماشین 10نفر هستند. یکی باد، یکی روغن، یکی تدارکات و... اگر اینها نباشند مسابقات برگزار نمی‌شود. تیم داوری و فنی و... باید کنار هم باشند.
تغییر و تحولاتی هم در فدراسیون انجام شده و حالا مازیار ناظمی سرپرست است. او از جنس این رشته نیست، اما ارتباطات خوبی با وزارت ورزش دارد. شرایط را چگونه می‌بینید؟
ناظمی فردی مثبت، دوراندیش و پرانرژی است. در مجموع دوست دارم هر رئیس و مدیری که وارد این رشته می‌شود حرفه‌ای و عاشق این ورزش باشد و بتواند با روابط عالی این ورزش را به جایگاه عالی برساند. مطمئن هستم ایشان تفاوت‌های زیای با صیدانلو (رئیس قبلی) دارند.
چند وقت قبل در قطعه نام‌آوران بودیم. عده‌ای موتور‌سوار و اتومبیلران هم آنجا آرمیده بودند...
متاسفانه در سالهای قبل نفرات خوب و حرفه‌ای زیادی را از دست دادیم. آقای سعید اعرابیان، احمد شرقی، آقای کمپانی و فرشید طراح. من واقعا متاثر هستم از این قضیه. انشاءا... همیشه قدر همدیگر را در این رشته بدانیم و سعی کنیم یاد آنها را گرامی داشته باشیم.
(می‌خندد) با کمک خدا و آقا علی ابن موسی الرضا (ع) هم قهرمان کلاس پراید جی‌تی شدم و هم قهرمان موتور 2000 جی‌تی. با همین قهرمانی‌ها شماره ماشینم از 2 به یک تغییر کرد.
شماره یک شدن به زبان ساده است یا...
طبیعتا کار آسانی نیست. آن‌هم با این هزینه‌های بالا و گرانی‌ها. امکانات هم در ایران کم است برای این رشته. به لحاظ آموزشی هم کمپ، باشگاه یا آموزشگاهی نیست برای آموزش حرفه‌ای اتومبیلرانی و همه‌چیز بر اساس تجربه است.
اگر یک تکواندوکار بودید یا مثلا یک وزنه‌بردار یا کشتی‌گیر، قهرمانی دو ساله در ایران بازتاب بیشتری پیدا می‌کرد اما در اتومبیلرانی معمولا قهرمانان ناشناخته هستند. شک نداریم خیلی‌ها نمی‌دانند محمد مهری دو سالی است که قهرمان ایران است...
حقیقت را بخواهم بگویم این که اتومبیلرانی در ایران جایگاه ندارد. به این علت که ما از حمایت خودروسازان بی‌بهره‌ایم. در همه کشورهای جهان خودروسازان این رشته را سرپا نگه داشته‌اند. نه تبلیغاتی داریم، نه اصولی و نه چیزی. تمام اتومبیلرانی ما با هزینه‌های شخصی جلو می‌رود.
برای قهرمانی در ایران از کجا شروع کردید؟
همیشه استارت این طور ورزش‌ها از خانواده است و همیشه با تشویق آنهاست که ما می‌توانیم در یک رشته موفق شویم و با قدرت پیش برویم.
و الگوی اتومبیلرانی شما؟
من رانندگی آقای رضا پازند را همیشه دوست داشتم و مسابقاتش را همیشه دنبال می‌کردم. در بین قهرمانان بزرگ دنیا هم جف گوردون و جیمی جانسون که از قهرمانان مسابقات ناسکار هستند، الگوهای من در رانندگی به حساب می‌آیند.
بابت این موفقیت چقدر هزینه کرده‌اید؟
در بحث مالی واقعا اگر در هر فعالیت اقتصادی دیگری بودیم موفق‌تر بودیم. این عشق است که ما را اینجا نگه داشته و به ما قدرت می‌دهد تا ادامه بدهیم. از خیلی از مسائل زندگی، تفریحات و خیلی از چیزهایی که همه دوست دارند گذشته‌ایم و هزینه‌اش را به اتومبیلرانی آورده‌ایم. سعی کرده‌ایم به‌روز باشیم. این به‌روز بودن شامل همه‌چیز می‌شود. از قطعات ماشین گرفته تا هر چیزی که فکرش را بکنید.
حالا چرا پراید را انتخاب کردید برای مسابقه؟
من با همین پراید در سه کلاس مختلف شرکت کرده‌ام و اتفاقا صاحب مقام شدم و رکوردهای خوبی به ثبت رسانده‌ام. در حال حاضر 70درصد خودروهای مسابقه‌ای در ایران پراید است اما یک زمان من تنها کسی بودم که آمدم و گفتم پراید هم می‌تواند در کلاس‌های مختلف مقام‌دار شود. تلاش کردم و پراید را در کلاس آزاد که بالاتر‌ین سطح اتومبیلرانی کشور است به زمان 54ثانیه رساندم. من این عدد را با موتور 4سیلندر زده‌ام. دو سال در این کلاس ایستادم و در همه مسابقات روی سکو بودم. در واقع اگر تعریف از خود نباشد توانستم ثابت کنم با یک رانندگی بدون نقص هم می‌شود به موفقیت رسید. ضمن این‌که پراید هزینه‌های کمتری برای راننده‌ها دارد.
اما در کل می‌گویند اتومبیلرانی ورزش بچه مایه‌دارهاست...
من مایه‌دار نیستم و عاشقم. واقعا این رشته را دوست دارم. هدف من اتومبیلرانی است. شبانه روز دارم به این ورزش فکر می‌کنم و این دلیل موفقیت من است؛ البته همراه با تلاش.
برویم سراغ کرونا. با وجود لباس مخصوص، دستکش و کلاه چرا این رشته را تعطیل کرده‌اند؟
درست است که در ماشین به صورت انفرادی مسابقه می‌دهیم، اما پشت هر ماشین 10نفر هستند. یکی باد، یکی روغن، یکی تدارکات و... اگر اینها نباشند مسابقات برگزار نمی‌شود. تیم داوری و فنی و... باید کنار هم باشند.
تغییر و تحولاتی هم در فدراسیون انجام شده و حالا مازیار ناظمی سرپرست است. او از جنس این رشته نیست، اما ارتباطات خوبی با وزارت ورزش دارد. شرایط را چگونه می‌بینید؟
ناظمی فردی مثبت، دوراندیش و پرانرژی است. در مجموع دوست دارم هر رئیس و مدیری که وارد این رشته می‌شود حرفه‌ای و عاشق این ورزش باشد و بتواند با روابط عالی این ورزش را به جایگاه عالی برساند. مطمئن هستم ایشان تفاوت‌های زیای با صیدانلو (رئیس قبلی) دارند.
چند وقت قبل در قطعه نام‌آوران بودیم. عده‌ای موتور‌سوار و اتومبیلران هم آنجا آرمیده بودند...
متاسفانه در سالهای قبل نفرات خوب و حرفه‌ای زیادی را از دست دادیم. آقای سعید اعرابیان، احمد شرقی، آقای کمپانی و فرشید طراح. من واقعا متاثر هستم از این قضیه. انشاءا... همیشه قدر همدیگر را در این رشته بدانیم و سعی کنیم یاد آنها را گرامی داشته باشیم.
