به نظرم با وجود همه تلاش‌هایی که برای سریال‌سازی صورت‌گرفته ضروری است که دست‌اندرکاران تلویزیون همواره اطلاعات دقیقی از خواسته‌های مخاطبان داشته باشند.  در بحث سریال‌سازی توجه به ذائقه و علاقه مخاطب ضروری است و سریال‌سازان باید بروند به سمت تولید سریال‌هایی که موردپذیرش مخاطب باشد. مخاطب باید سریال را باور کند تا با آن ارتباط بگیرد.
یک دلیل آن که برخی از سریال‌های پخش‌شده نمی‌توانند ارتباط لازم را با مخاطب داشته باشند برای همین است که فاقد این نوع ویژگی هستند یعنی نه آدم‌های قابل باوری دارند و نه داستان باورپذیری و درنتیجه مخاطب نمی‌تواند سریال را دنبال‌کند.  سریال‌های تلویزیون باید به زندگی مردم نزدیک باشند و هرچقدر این نزدیکی و قرابت با مردم بیشتر باشد بر میزان رضایت بینندگان افزوده می‌شود. نزدیکی سریال با مردم در گرو شناخت مردم است و درعین حال اینکه بتوانیم این شناخت را به‌درستی وارد فضای داستانی سریال کنیم.  نویسندگان و کارگردانانی که مردم‌شناسی قوی دارند و شناخت‌شان از جامعه کامل است راحت‌تر می‌توانند به سمت داستان‌پردازی‌های ملموس بروند. در داستان‌پردازی باید جایی را ایجاد کرد برای پیشینه شخصیت‌ها تا شناخت مخاطب کامل شود.  اینکه بسیاری از مولفان بزرگ مدام بر تحقیق و پژوهش‌های قبل از نگارش فیلمنامه تاکید کرده‌اند کاملا ریشه در همین موضوع دارد. وقتی داستان‌پردازی سریال براساس تحقیقات کامل و شناخت از مابه‌ازاهای واقعی شخصیت‌ها باشد مطمئنا نتیجه تولید سریال به‌مراتب بهتر خواهد بود.