مظلومیت و مهجوریت تئاتر، در دوران شیوع کرونا شکل جدی‌تر و غمبارتری به خود گرفت و اگرچه شاید ضرر و زیان اقتصادی آن قابل مقایسه و در حد و اندازه‌های خسران مالی صنعت سینما نباشد، اما به دلیل ماهیت زنده بودن هنر نمایش و اجرا، همچون برخی فیلم‌های سینمایی از عرضه در پلتفرم‌ها و اکران آنلاین هم محروم بودند و طبیعتا این امکان برای نمایش‌ها فراهم نبود و نیست.
به‌جز توقف فعالیت و خانه‌نشینی اغلب اهالی تئاتر که بسیاری از آنها بخت و فرصت حضور در آثار تصویری، سینمایی، تلویزیونی و شبکه نمایش خانگی را نداشته و ندارند و مشکلات جبران‌ناپذیر اقتصادی و معیشتی، بحث هزینه‌های نگهداری سالن‌ها و پرداخت حقوق کارکنان و زیان‌های مالی در زمان کرونا هم مطرح است.
این مساله به‌ویژه درباره تماشاخانه‌ها و سالن‌های خصوصی تئاتر شکل بحرانی‌تر و اسفبارتری به خود می‌گیرد و بسیاری از این مجموعه‌ها به دلیل ضرر و زیان‌ها و بدهی‌های ناشی از تعطیلی‌های مداوم در موج‌های مختلف کرونا و قرمز شدن پایتخت، در آستانه تعطیلی و ورشکستگی قرار دارند. می‌دانیم استمرار و بقای تئاتر خصوصی وابسته به گیشه و ارتباط با تماشاگر است و اگر این امکان از سالن‌های نمایشی دریغ شود، این مجموعه‌ها با خطر جدی تعطیلی همیشگی مواجه می‌شوند.
در ضمن  همین تعطیلی‌های تقریبا هر از گاهی، مخاطبان همیشگی تئاتر را هم همراه اهالی تئاتر، دلسرد و بی‌انگیزه و بی‌اعتماد کرده و کمتر نمایش مهمی در این دو سال کرونایی روی صحنه رفته است. به همین دلیل حتی در صورت بازگشایی همیشگی سالن‌ها و ثبات این روند و رخت بربستن کرونا، جلب اعتماد دوباره مردم و آشتی آنها با تئاتر کمی زمان‌می‌برد.
 تعطیلی‌های نسبتا همواره تئاتر درحالی اتفاق می‌افتد که سالن‌های سینما باوجود هم‌ردیفی در یک سطح از مشاغل و البته با هر کمیت و کیفیتی از مخاطب، معمولا به فعالیت خود ادامه داده‌اند.