من راضی نیستم
محمدتقی حاجی‌موسی روزنامه‌نگار
این روزها که در
مجلس شورای اسلامی جلسات رأی اعتماد
در حال برگزاری است، ما هم به اقتضای کار باید یک چشم‌مان به تلویزیون باشد تا ببینیم در این جلسه‌ها چه می‌گذرد و چه صحبت‌هایی ردوبدل می‌شود. صحبت‌هایی که طبق قانون قرار است در موافقت یا مخالفت با وزرای پیشنهادی باشد و ما هم انتظار داریم حرف‌ها در مورد عملکرد و سابقه و برنامه‌ها باشد. منتها چیزی که خیلی توی ذوق می‌زند،بعضی سخنرانی‌هایی است که تقریبا هیچ ربطی به جلسات ندارد و فقط وقت‌گیرند. بسیاری از نمایندگان در ابتدای سخنان خود شروع می‌کنند به گفتن تبریک و تسلیت و گرامیداشت ایام و خواندن شعر و آیه و حدیث و قرائت بیانیه‌هایی که می‌شود در هر مراسم دیگری هم خواند و بعد از پنج‌دقیقه با گفتن این جمله که «با توجه به کمبود وقت نمی‌توانم همه مطالب را بیان کنم» باز دوباره سراغ کلی‌گویی می‌روند و آخرش هیچ‌کس نمی‌فهمد که خب شما که حرف خاصی درباره وزیر پیشنهادی نداشتی، چرا ثبت‌نام کردی و رفتی پشت تریبون؟ می‌نشستی همان‌جا روی صندلی و وقت را به بقیه می‌دادی که حواس‌شان به تلف شدن بیت‌المال باشد و متوجه باشند هر دقیقه‌ای پشت تریبون می‌ایستند، طبق آنچه خود نمایندگان در رسانه‌ها اعلام کرده‌اند،21میلیون تومان هزینه دارد و هر ثانیه‌ای که سخنی به غیر از آنچه باید را بر زبان می‌آورند چقدر حق‌الناس برایشان ایجاد می‌کند. کاش نمایندگان حواس‌شان بود که ما مردم می‌دانیم در ماه محرم هستیم و نیازی نیست هر بار پشت تریبون می‌روند این ایام را به ما تسلیت بگویند. کاش حواس‌شان بود که هیچ جای قانون نیامده نماینده در جلسه رأی اعتماد می‌تواند یک غزل از حافظ بخواند و بقیه هم احسنت بگویند. کاش حواس‌شان بود وقتی خودشان قانون را رعایت نکنند، نباید از مردم هم توقع رعایت قانون را داشته باشند. کاش حواس‌شان بود که ممکن است یکی مثل من از اتلاف زمان و هزینه‌ای که در این جلسات انجام می‌شود، راضی نباشد. اگر هم فکر می‌کنند همه از این موضوع راضی هستند، من همین‌جا اعلام می‌کنم خیر! من یکی راضی نیستم. بقیه را نمی‌دانم.
مجلس شورای اسلامی جلسات رأی اعتماد
در حال برگزاری است، ما هم به اقتضای کار باید یک چشم‌مان به تلویزیون باشد تا ببینیم در این جلسه‌ها چه می‌گذرد و چه صحبت‌هایی ردوبدل می‌شود. صحبت‌هایی که طبق قانون قرار است در موافقت یا مخالفت با وزرای پیشنهادی باشد و ما هم انتظار داریم حرف‌ها در مورد عملکرد و سابقه و برنامه‌ها باشد. منتها چیزی که خیلی توی ذوق می‌زند،بعضی سخنرانی‌هایی است که تقریبا هیچ ربطی به جلسات ندارد و فقط وقت‌گیرند. بسیاری از نمایندگان در ابتدای سخنان خود شروع می‌کنند به گفتن تبریک و تسلیت و گرامیداشت ایام و خواندن شعر و آیه و حدیث و قرائت بیانیه‌هایی که می‌شود در هر مراسم دیگری هم خواند و بعد از پنج‌دقیقه با گفتن این جمله که «با توجه به کمبود وقت نمی‌توانم همه مطالب را بیان کنم» باز دوباره سراغ کلی‌گویی می‌روند و آخرش هیچ‌کس نمی‌فهمد که خب شما که حرف خاصی درباره وزیر پیشنهادی نداشتی، چرا ثبت‌نام کردی و رفتی پشت تریبون؟ می‌نشستی همان‌جا روی صندلی و وقت را به بقیه می‌دادی که حواس‌شان به تلف شدن بیت‌المال باشد و متوجه باشند هر دقیقه‌ای پشت تریبون می‌ایستند، طبق آنچه خود نمایندگان در رسانه‌ها اعلام کرده‌اند،21میلیون تومان هزینه دارد و هر ثانیه‌ای که سخنی به غیر از آنچه باید را بر زبان می‌آورند چقدر حق‌الناس برایشان ایجاد می‌کند. کاش نمایندگان حواس‌شان بود که ما مردم می‌دانیم در ماه محرم هستیم و نیازی نیست هر بار پشت تریبون می‌روند این ایام را به ما تسلیت بگویند. کاش حواس‌شان بود که هیچ جای قانون نیامده نماینده در جلسه رأی اعتماد می‌تواند یک غزل از حافظ بخواند و بقیه هم احسنت بگویند. کاش حواس‌شان بود وقتی خودشان قانون را رعایت نکنند، نباید از مردم هم توقع رعایت قانون را داشته باشند. کاش حواس‌شان بود که ممکن است یکی مثل من از اتلاف زمان و هزینه‌ای که در این جلسات انجام می‌شود، راضی نباشد. اگر هم فکر می‌کنند همه از این موضوع راضی هستند، من همین‌جا اعلام می‌کنم خیر! من یکی راضی نیستم. بقیه را نمی‌دانم.
