نفوذی آرام اما خطرناک
گیاهان به آفات مبتلا می‌شوند. آنها به بعضی آفات کمتر و به برخی بیشتر دچار می‌شوند. شپشک آردآلود یکی از آفاتی است که هم در باغات دیده می‌شود و هم در گیاهان خانگی. شاید شما دیده باشید؛ یک موجود نرمِ ریزِ کرکی سفیدِچسبناک که مثل پنبه روی برگ و ساقه‌های گیاه لانه می‌کند.
شپشک‌های آردآلود حشراتی هستند که بال ندارند و پرواز نمی‌کنند اما خوب بلدند جایشان را سفت بچسبند. معمولا هم سروکله‌شان در جاهای گرم و مرطوب پیدا می‌شود. همین ریزه میزه‌های آرام در حالی که از جایشان تکان نمی‌خورند شیره گیاه را می‌مکند تا از گرسنگی نمیرند.
شدت خسارت این آفت به چند مساله بستگی دارد که دو علت آن مهم است؛ اول این‌که اگر تعداد این حشرات کم باشد معمولا آسیب شدیدی به گیاه وارد نمی‌کنند و دوم سن گیاه میزبان است.
در اثر تغذیه شپشک آردآلود معمولا گیاه جوان‌تر آسیب بیشتری می‌بینند.
در مراحل اولیه حمله آفت به گیاه، برگ‌های گیاه زرد می‌شود اما هر چه پیش‌تر برویم و محیط برای زندگی آفت امن باشد، کم‌کم همه گیاه را پژمرده و بی‌حال می‌کند. روش کار شیطان هم نفوذ تدریجی و آرام است.
برای همین هم خداوند در قرآن مؤمنان را از پیروی از «خطوات» شیطان نهی کرده: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّیطانِ وَ مَنْ یتَّبِعْ خُطُواتِ الشَّیطانِ فَإِنَّهُ یأْمُرُ بِالْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ.»[1] اهل لغت «خطوه» را به «فاصله میان دو پا» یا همان «گام» معنا کرده‌اند. یعنی نفوذ شیطان در ابتدای کار گام‌به‌گام و تدریجی است. مثلا از وسوسه شروع می‌کند و قدم‌به‌قدم و تدریجی انسان را به پرتگاه می‌کشاند. وسوسه هم به معنی دعوت به کاری با صدای آهسته‌است.
شپشک آردآلود هم شگرد مشابهی دارد؛ اول آن‌قدر آرام وارد می‌شود که کسی به خیالش هم نمی‌رسد روزی همین موجود کوچک بخواهد گیاه را از پا بیندازد اما اگر قدرت بگیرد در مدت کوتاهی کل گیاه را درگیر و ضعیف می‌کند؛ مثل یک نفوذی
بی سر و صدا.
شگرد شیطان هم برای حرکت نفس به نفس با آدمی است و ابتلای تدریجی و آرامش به گناه.
پیامبراکرم(ص) در روایتی نفوذ آرام شیطان در انسان را به جریان آرام و بی‌سر و صدای خون در بدن انسان تشبیه می‌کنند: «إِنَّ الشَّیطَانَ یجْرِی مِنِ ابْنِ آدَمَ مَجْرَی الدَّم؛ شیطان در وجود انسان‌ها جریان دارد همچون خونی که در رگ‌هاست.»[ 2]
1.[نور آیه21]
2.[ ابن ابی‌الحدید، عزالدین ابوحامد؛ شرح نهج‌البلاغه؛ ج18، ص380]
