خطر از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است
به نظر می‌رسد میزان اضافه‌برداشت از آبخوان‌های استان اصفهان حدود 10 الی
15 میلیارد مترمکعب است. این به معنی آن است که اگر حتی یک قطره از آب زاینده‌رود برای هیچ نوع مصرفی برداشت نشود - که محال است - بین 15 تا 20 سال زمان می‌برد تا دیار زنده‌رود برخوردار از ویژگی زاینده‌رود بتواند کسری بیلان را جبران کند. این در حالی است که مسؤولان آب استان حتی نتوانسته‌اند حقابه گاوخونی به میزان 170 تا 200 میلیون متر مکعب در سال را تامین کنند.
کوتاه سخن آن‌که وضعیت تاب‌آوری اصفهان چون شیراز، تهران و مشهد از مرزهای فاجعه گذر کرده و اینک گوهرهای بی‌بدیل دیار نصف جهان، یعنی میدان نقش‌جهان، چهل‌ستون، سی‌وسه‌پل، منارجنبان، پل خواجو و ... در آستانه فروپاشی‌اند. اگر در تخت‌جمشید و نقش‌رستم برای پرکردن شکاف‌ها و مخفی‌نگه‌داشتن آنها از چشم گردشگران با کامیون خاک گودال‌ها و شکاف‌ها را پیوسته محو می‌کنند، در اصفهان حتی آن کار را هم انجام نمی‌دهند، به‌نحوی‌که شکافی که اینک در پارک ملی کلاه‌قاضی آشکار است، در برابر عظمت بحران در اصفهان چیزی شبیه به شوخی است.
و درنهایت این‌که برای مهار بحران باید به‌سرعت هر نوع ساخت‌وساز و مجوز حفر چاه و استقرار صنایع آب‌بر در کل استان اصفهان برای یک دوره 10ساله ممنوع شده و هیچ مهاجری اجازه ورود به استان را نیابد. طرح تعادل‌بخشی سفره‌های آب‌زیرزمینی باید در دستورکار قرار گرفته و چیدمان توسعه بر مبنای شرایط جدید و کاهش وابستگی به آب، از نو بازمهندسی و تعریف شود. رفتن به سمت حمایت از مجموعه‌هایی چون شهرک سلامت اصفهان و تقویت توریسم پزشکی، استحصال انرژی خورشیدی و بادی و تقویت صنایع های‌تک و تعطیلی مراکز صنعتی تولید گوشت‌قرمز و نیز کمک به تاب‌آوری دوباره کرکس‌کوه با مهار معدنکاوی از دیگر راهکارهایی است که می‌تواند مورد توجه مسؤولان و متولیان استانی و کشوری قرار گیرد.
