سر خودنویس را باز کنی. مخزنش را دربیاوری. در ظرف جوهر را با دقت باز کنی. دو رنگ جوهر را در یک ظرف قاطی کرده باشی که رنگ خاص خودت را بسازد. بعد مخزن خودنویس را آرام پر کنی و ببندی و دست‌هایت را با دستمال پاک کنی. یک دسته کاغذ بگذاری روی میز چوب راش و شروع کنی فصل بعدی داستانت را روی کاغذ بیاوری. بعد با ناشر قرار بگذاری و یک بغل دستنوشته‌هایت را برداری و بروی دفترش که با هم درباره آینده کاری گفت‌وگو کنید...
نه آقا! نه خانم! بگذارید یک‌بار دیگر این سناریو را با دقت برایتان بازپخش کنم. سر خودنویس را باز می‌کنی، جوهرش می‌پاشد روی لباس رنگ روشنت. بعد در ظرف جوهر را باز می‌کنی و خودنویس را پر می‌کنی و تمام دست و میزت با جوهر یکی می‌شود. بعد کاغذها را می‌گذاری روی میز و شروع می‌کنی به نوشتن. دو پاراگراف را بد نوشته‌ای. با یک رنگ خودنویس دیگر باید اصلاح کنی. نشد! کل پاراگراف را خط می‌زنی و شروع می‌کنی به دوباره نوشتن. وسط کار به نظرت می‌رسد باید چیزی بین صفحات ۴و۵ اضافه کنی. نمی‌دانی چه کنی؟ بعد کاغذهایت را می‌زنی زیر بغل و وسط ترافیک و کلافگی می‌روی دفتر ناشر... چرا بعضی از ما هنوز روی سبک‌زندگی سخت گذشته اصرار داریم؟ خود من طرفدار خودنویسم و یک‌جور بیماری دارم که باید کلیه‌ام را هم بفروشم و به جایش خودنویس بخرم اما واقعا این روزها خودنویس و کاغذ همان‌قدر بی‌فایده‌اند که جلسات حضوری.
این مطلب را وقتی می‌نویسم که از صبح دو جلسه آنلاین را در شهری دیگر برگزار کرده‌ام. حالا روزانه با بیش از ده نفر در نقاط شهرها و نقاط مختلف در ارتباطم در حالی که پشت یک میز یک در دو مشغول تنهایی خودم هستم. حالا که بیشتر مشاغل به سمت دورکاری رفته‌اند بد نیست نسبت به کیفیت و بازدهی این شکل از کار و پلتفرم‌های بسیار گسترده برگزاری وبینار و جلسه آنلاین بازنگری کنیم. دورکاری یا اصطلاحا «ریموت» کار‌کردن یکی از دستاوردهای دنیای مدرن است و همراه صدها اپلیکیشن و پلتفرم مختلف به کمک ما آمده تا زندگی‌مان را راحت‌تر کند. عجیب است که مثل مواجهه انسان با اولین ماشین در مقابل استفاده از پلتفرم‌های ریموت، جبهه می‌گیریم.