کرونا آخرین بیماری عالم‌گیر نیست
مطالعات دانشمندان نشان می‌دهد همه‌گیری بیماری‌های جدید یا حتی بدتر از کووید-19، تقریبا هر 50 سال یک بار اتفاق بیفتد و این خطر رو به افزایش است.
با گذشت زمانی طولانی از جان‌باختن حداقل 30میلیون نفر بر اثر ابتلا به آنفلوآنزای اسپانیایی که حدود 100سال پیش رخ داد، بسیاری از ما که شانس آوردیم و به ایدز هم مبتلا نشدیم، نوعی احساس امنیت کاذب در مقابل عوامل بیماری‌زا را داشتیم. به‌کارگیری آنتی‌بیوتیک‌ها و واکسن‌ها در درمان و از بین بردن مرض آبله و بسیاری از بیماری‌های دیگر، برای اغلب مردم این تصور را ایجاد کرد که بشریت از شر مهاجمان میکروبی یا ویروسی رهایی یافته‌است.
دکتر ویلیام پان، از دانشگاه دوک در شهر دورهام در ایالت کارولینای‌شمالی آمریکا که نویسنده مقاله‌ای در مورد مجموعه اقدامات آکادمی علوم است و به بررسی در زمینه شیوع بیماری‌های همه‌گیر در 400سال گذشته پرداخته، چنین نتیجه‌گیری کرده‌است که همه‌گیری‌ها در جهان رایج هستند و ما می‌بایست انتظار شیوع موارد بیشتری را هم داشته‌باشیم. آنها تحقیقات خود را به بیماری‌هایی محدود کردند که میلیون‌ها نفر را کشته بود. نویسندگان مقاله، نتایج باقیمانده از 476بیماری همه‌گیر را مورد بررسی قرار دادند (بیماری‌هایی که بسیار شایع اما کمتر کشنده بود) و رابطه معکوسی بین فراوانی و مرگ‌ومیر یافتند. البته بیماری‌هایی مانند کووید-19 و ایدز که هنوز وجود دارد، از این بررسی حذف شدند زیرا تعداد تلفات نهایی ناشی از این دو بیماری هنوز مشخص نیست.
با کمال تأسف نویسندگان این مقاله به این نتیجه رسیدند که وقوع یک فاجعه بد، که در آن خطر مرگ و میر افراد بین 3/0 تا 9/1درصد جمعیت جهان است در آینده وجود دارد؛ یعنی تقریبا به اندازه تلفات آنفلوآنزای اسپانیایی در صد سال پیش، که بیش از 2درصد جمعیت جهان را کشت. احتمال شیوع این فاجعه کمتر مصیبت‌بار - اما ویرانگر - خیلی بیشتر است. محققان معتقدند چنانچه این همه‌گیری به اندازه کافی نگران‌کننده نباشد، با وجود افزایش جمعیت جهان، افزایش سفرها و دست‌اندازی و تجاوز انسان به منابع عوامل بیماری‌زای موجود در طبیعت، موجبات افزایش خطرات ناشی از ورود این عوامل خطرناک در چرخه سلامت انسان، قبل از کنترل آنها فراهم خواهدشد.
این تیم همچنین محاسبات احتمالی بیشتری را در همین زمینه انجام داده‌اند و احتمال وقوع بیماری هولناکی که می‌تواند به‌طور کامل به حیات گونه انسان پایان دهد را تخمین زده‌اند، اما ترجیح دادند در این مقاله به آن اشاره نکنند. به عقیده محققان، از نظر آماری 12هزار سال طول می‌کشد تا این امر برای گونه‌ای محتمل شود که 20 برابر این مدت زنده مانده است و بیشتر، هنگام بیماری‌های عفونی پراکنده شده‌اند. دکتر پان گفت: «نتایج این بررسی به اهمیت واکنش زود هنگام سازمان‌های بهداشتی جهان به شیوع بیماری‌ها و ایجاد ظرفیت بیشتر برای نظارت همه‌گیر در مقیاس محلی و جهانی و همچنین تعیین دستور کار تحقیق برای این‌که بفهمند چرا همه‌گیری‌ها رخ می‌دهد، اشاره می‌کند.»
منبع: IFL Science
با گذشت زمانی طولانی از جان‌باختن حداقل 30میلیون نفر بر اثر ابتلا به آنفلوآنزای اسپانیایی که حدود 100سال پیش رخ داد، بسیاری از ما که شانس آوردیم و به ایدز هم مبتلا نشدیم، نوعی احساس امنیت کاذب در مقابل عوامل بیماری‌زا را داشتیم. به‌کارگیری آنتی‌بیوتیک‌ها و واکسن‌ها در درمان و از بین بردن مرض آبله و بسیاری از بیماری‌های دیگر، برای اغلب مردم این تصور را ایجاد کرد که بشریت از شر مهاجمان میکروبی یا ویروسی رهایی یافته‌است.
دکتر ویلیام پان، از دانشگاه دوک در شهر دورهام در ایالت کارولینای‌شمالی آمریکا که نویسنده مقاله‌ای در مورد مجموعه اقدامات آکادمی علوم است و به بررسی در زمینه شیوع بیماری‌های همه‌گیر در 400سال گذشته پرداخته، چنین نتیجه‌گیری کرده‌است که همه‌گیری‌ها در جهان رایج هستند و ما می‌بایست انتظار شیوع موارد بیشتری را هم داشته‌باشیم. آنها تحقیقات خود را به بیماری‌هایی محدود کردند که میلیون‌ها نفر را کشته بود. نویسندگان مقاله، نتایج باقیمانده از 476بیماری همه‌گیر را مورد بررسی قرار دادند (بیماری‌هایی که بسیار شایع اما کمتر کشنده بود) و رابطه معکوسی بین فراوانی و مرگ‌ومیر یافتند. البته بیماری‌هایی مانند کووید-19 و ایدز که هنوز وجود دارد، از این بررسی حذف شدند زیرا تعداد تلفات نهایی ناشی از این دو بیماری هنوز مشخص نیست.
با کمال تأسف نویسندگان این مقاله به این نتیجه رسیدند که وقوع یک فاجعه بد، که در آن خطر مرگ و میر افراد بین 3/0 تا 9/1درصد جمعیت جهان است در آینده وجود دارد؛ یعنی تقریبا به اندازه تلفات آنفلوآنزای اسپانیایی در صد سال پیش، که بیش از 2درصد جمعیت جهان را کشت. احتمال شیوع این فاجعه کمتر مصیبت‌بار - اما ویرانگر - خیلی بیشتر است. محققان معتقدند چنانچه این همه‌گیری به اندازه کافی نگران‌کننده نباشد، با وجود افزایش جمعیت جهان، افزایش سفرها و دست‌اندازی و تجاوز انسان به منابع عوامل بیماری‌زای موجود در طبیعت، موجبات افزایش خطرات ناشی از ورود این عوامل خطرناک در چرخه سلامت انسان، قبل از کنترل آنها فراهم خواهدشد.
این تیم همچنین محاسبات احتمالی بیشتری را در همین زمینه انجام داده‌اند و احتمال وقوع بیماری هولناکی که می‌تواند به‌طور کامل به حیات گونه انسان پایان دهد را تخمین زده‌اند، اما ترجیح دادند در این مقاله به آن اشاره نکنند. به عقیده محققان، از نظر آماری 12هزار سال طول می‌کشد تا این امر برای گونه‌ای محتمل شود که 20 برابر این مدت زنده مانده است و بیشتر، هنگام بیماری‌های عفونی پراکنده شده‌اند. دکتر پان گفت: «نتایج این بررسی به اهمیت واکنش زود هنگام سازمان‌های بهداشتی جهان به شیوع بیماری‌ها و ایجاد ظرفیت بیشتر برای نظارت همه‌گیر در مقیاس محلی و جهانی و همچنین تعیین دستور کار تحقیق برای این‌که بفهمند چرا همه‌گیری‌ها رخ می‌دهد، اشاره می‌کند.»
منبع: IFL Science
