یكی از مهم‌ترین ویژگی‌های مثبت كتاب «در پایتخت فراموشی» توصیف‌های دلنشین و خواندنی جعفریان از طبیعت بكر و دیدنی افغانستان است. طبیعتی كه حداقل ما ایرانی‌ها كمتر وصف آن را شنیده‌ایم. جعفریان در توصیف روبه‌رو شدن با یكی از این مناظر دیدنی می‌نویسد: «وقتی در آسمان مناطق مركزی افغانستان پرواز می‌كنید، تازه می‌توانید دریابید كه چرا غربی‌ها به این كشور، لقب «سرزمین دره‌ها» را داده‌اند. به راستی از آن بالا شما هیچ چیز جز كوه‌های مرتفع نمی‌بینید. كوه و كوه و كوه. در لابه‌لای این كوه‌ها، دره‌های عمیقی است كه به‌سختی از آن ارتفاع دیده می‌شود و در این دره‌ها انبوه روستاها و مردم سختكوش ساكن در آنها. انسان در ابتدا به زحمت می‌تواند باور كند كه زیر پایش و در میان این وسعت كوهستانی، هیچ بنی‌بشری تاب زندگی داشته باشد، اما چنانچه همین مسیر را زمینی طی كرده باشد، آنگاه به خاطر می‌آورید؛ در فراز و فرودهای جاده‌هایی كه چون مار بر دشت و دامن این كوهستان می‌پیچد، چه آبادی‌های پرجمعیتی وجود دارد.