موفقیت و پایداری ازدواج به عوامل مختلفی بستگی دارد. بررسی‌های من در مواجهه با زوج‌هایی که به تازگی ازدواج کرده و با چالش‌های کوچک و بزرگی روبه‌رو شده‌اند، نشان می‌دهد آن دسته از زوج‌هایی که در سن‌های پایین‌تر با هم ازدواج کرده‌اند، از چالش‌های کمتری به نسبت کسانی که در سنین بالا ازدواج کرده‌اند برخوردارند. البته طبیعتا نمی‌شود این موضوع را به طور صددرصد صحیح دانست اما بدون تردید عامل سن در یک ازدواج خوب موثر خواهدبود؛ عاملی که در ازدواج‌های دانشجویی هم تاثیرگذار است.
به نظر می‌رسد اگر آمارها از پایداری بالای ازدواج‌های دانشجویی، به معنای ازدواج دختر و پسر در دوران دانشجویی یا آشنایی‌شان در محیط دانشگاه می‌گوید، یکی از عامل‌های پایداری، سن پایین زوجین است؛ چرا که طبیعتا کسانی که در دوران دانشجویی ازدواج کرده‌اند، سنی کمتر از 27 تا 28 سال دارند.
این جوانان، همچون یک نهال تازه‌شکل‌گرفته هستند که قابلیت انعطاف بالایی دارند. از طرف دیگر اغراق نیست بگوییم افراد در سنین بالا، شبیه درختی تنومند هستند که تغییر موقعیت و انعطاف برایشان سخت و دشوار است. پس شاید انعطافی که در دختران و پسران دانشجوی با سن کمی وجود دارد، باعث کیفیت ازدواج آنها در دوران دانشجویی شده‌است. این افراد، با آغوش باز به استقبال تغییرات می‌روند و توانایی پذیرش اتفاق‌ها و نظرات جدید طرف مقابل را دارند.
برای مثال، زوج‌هایی که در دوران دانشجویی با هم ازدواج می‌کنند، مسائل مختلف زندگی از جمله مسائل مالی را با همدیگر پیش می‌برند و خودشان را با شرایط وفق می‌دهند. آنها می‌دانند در شرایط فعلی، لازم است هردو تلاش کنند؛ ضمن این‌که بهتر است برای دخل و خرج‌شان مدیریتی صحیح داشته‌باشند. در حالی که چه بسیار زوج‌هایی که در   38 تا 40 سالگی و حتی بالاتر با هم ازدواج کرده‌اند و با وجود‌ شرایط مالی بسیار ایده‌آل، اما چالش‌هایی در این‌باره با هم داشته‌اند؛ چرا که هیچ‌کدام از آنها نمی‌توانستند بپذیرند به روندی که در سال‌های گذشته به تنهایی پیش برده‌اند و به نتایج خوبی رسیده‌اند، خدشه‌ای وارد شود. چنین زوج‌هایی به قول معروف من و توی بسیار  زیادی به خصوص در مسائل مالی با همدیگر دارند و ‌ اصطکاک‌هایی بین‌شان صورت می‌گیرد. به همین علت است که ازدواج دانشجویی، چون در سنین پایین انجام می‌شود، انعطاف‌پذیرتر است و طبیعتا زوجین اصطکاک‌ کمتری با همدیگر دارند.