از این بگذریم که اصولا مقایسه دو بازیکن از دو نسل فوتبال و با دو شیوه متفاوت فوتبال شاید خیلی هم مقایسه محکمی نباشد، اما مسی یکبار تا گرفتن این جام رفت و نشد و حالا برای بار دوم این فرصت را دارد تا قهرمان جام‌جهانی شود و مثل دیه‌گو مارادونا به آن جام‌جهانی بوسه بزند و آن جمله تکراری را از تکرار باز دارد.
در این جام‌جهانی مسی از همیشه بیشتر شبیه مارادوناست. از آن شخصیت شیک اروپایی خود فاصله گرفته و قدری عصیان را به فوتبال خود آمیخته است، یعنی در همه فوتبال لئو حتی حرکاتی نزدیک به کارهایی که در بازی با هلند کرد، نمی‌توان دید. مسی این روزها در تیم کمتر ستاره‌دار آرژانتین بیشتر از آن که دریبل بزند، رهبری می‌کند. آن وسط طوری بچه‌های جوان‌تر تیمش را انگیزه می‌دهد و هدایت می‌کند که می‌توان یک‌ «شبه مارادونا» را در میانه میدان دید. 
... اما رسیدن دوباره آرژانتین با لیونل مسی به فینال، یک نکته مثبت دیگر هم داشت. وقتی سوت پایان بازی زده شد و آرژانتین به فینال رسید و همه ناخودآگاه یاد دیه‌گو مارادونا افتادند، شبکه‌های اجتماعی دوباره پر شد از عکس آن ستاره مرحوم. انگار همه دوباره یادشان افتاد که روزگاری این آرژانتین ستاره‌ای داشت که با توپ جادو می‌کرد. 
این پاس گل لیونل مسی به مارادونا، او را دوباره به خاطره‌ها بازگرداند و همین جواب خوبی بود به دختر مارادونا. دختری که پدرش را پس از عمل جراحی در یک خانه رها کرده بود، در میانه جام وقتی بازیکنان برزیل یاد پله، اسطوره بیمارشان را زنده و برای سلامتی او دعا کردند، از بازیکنان آرژانتین خواست که همین طور یاد پدرش را زنده نگه دارند و لیونل مسی با زبان فوتبال کاری کرد که همه باز یاد مارادونا بیفتند. چه تجلیلی بهتر از این؟