او می‌نویسد: «حافظه‌ مادرم ضعیف شده بود. ماه‌های آخر عمرش غرق در دنیای کودکی شده بود. ناگهان دخترکی می‌شد و کمی بعد نوعروسی ترسان. مادرم رازهای سربه‌مهرش را برایم فاش می‌کرد، درددل می‌کرد، از مرده‌ها و زنده‌ها یاد می‌کرد و من حیرت‌زده به آن کالبد و روح و حافظه‌ رو به‌ پایان نگاه می‌کردم. عشق فرزندی، عشقی پرشور و نیرومند، اغلب در لفافی از شرم و ناگفته‌ها پیچیده شده است. مادرم با روایت گذشته‌اش خود را از زنجیر حیات آزاد می‌کرد، حیاتی که چندان روزهای خوشی به او نشان نداده بود. آن روزها پریشان‌گویی‌هایش را از پی هم دنبال می‌کردم، درد می‌کشیدم و البته او را کشف می‌کردم. درباره‌ مادرم را با همان خاطرات جسته‌وگریخته‌ای که به من سپرد، نوشتم.  هر بار که نزدش می‌رفتم، باید احساساتش را می‌ساختم و سکوتش را می‌خواندم؛ بهتر است بگویم که سکوتش را ترجمه می‌کردم. درباره‌ مادرم حقیقتا رمان است زیرا داستان زندگی و عمری است که از آن هیچ ‌یا تقریبا هیچ‌چیز نمی‌دانستم.»