چه خطرها کرده‌ایم
در این چند هفته که نبودم، سوالات شما را می‌خواندم و خدای نکرده اصلا نباید فکر کنید که ممکن است جواب برخی سوالات را نمی‌دانستم که اگر این‌طور بود، برای ارائه پاسخ اینجا نمی‌آمدم.
ما نسل اندر نسل عقل کل بوده‌ایم و همه چیز را ناخودآگاه می‌دانیم. مثلا علت گرانی‌ها را می‌دانیم، محل اختفای خاوری را هم. حتی این‌که پشه‌ها روزها کجا می‌روند. حالا این‌که جواب‌ها را به کسی نمی‌گوییم دلیلی دارد که بماند. البته باید اعتراف کنم معنی سخن یکی از بزرگان را هنوز نفهمیدم وقتی گفت:«مث 80میلیون ایرانی که دعا میکنن تیم‌ملی مام طبیعتا دعا می‌کنیم که تیم‌ملی. چون این قهرمانی وقتی قهرمان میشه تیم‌ملی میشه قهرمان میشه تیم‌ملی ایران قهرمان میشه.». بگذریم. برویم سراغ سوالاتی که اخیرا به من رسیده است.
پدری از آمل نامه زده‌اند که لطفا پسرم را راهنمایی کنید چطور می‌تواند مثل کشتی‌گیر‌های موفق کشورمان خیلی خوب رشد کند.
شاید خیلی جواب‌ها در ذهن من شکل بگیرد اما فقط چند مورد را بیان می‌کنم.
1. در فرآیند رشد در حوزه کشتی سه عامل مهم وجود دارد. اول هادی عامل. دو تغذیه مناسب. سه هرس و آبیاری به موقع.
2. در مسیر رشد هرکاری می‌تواند بکند فقط نباید گنگستر شهر آمل بومه.
3. باید به ورزش پایه اهمیت بیشتری داده شود گرچه بسیاری از مسئولان فقط به ورزش دسته و گاهی به دسته ورزش توجه می‌کنند.
4. یک راه میانبری هم هست که می‌تواند موفق شود اما نه در رشته کشتی بلکه در حوزه تتر، برای این کار می‌توانید به www.aghlekolteter.zod مراجعه کنید. فقط با ما در زندگی‌تان تتر بزنید!!
نوید هفده ساله از شیراز پیامک زده و گفته: «لطفا با توجه به نزدیکی ایام تعطیلی عید در غیاب کرونا یک پیشنهاد بترکان به‌ما بدهید.»
این‌که دوست ما از شیراز دنبال یک چیز بترکان است خودش جای تعجب و تشکر دارد ولی نکاتی به ذهنم می‌رسد که تقدیم می‌کنم.
1. ترقه
2. اتفاقا خود ما هم پارسال همه دسته‌جمعی رفته بودیم زیارت... البته زود هم برگشتیم، برگشتنی هم هیچ چیزی نشد چون به این دلیل سفر کردم که از یادم بره، دیدم نمیشه!
3. همان‌طور که می‌دانید فروردین امسال، اتفاقا اول سال جدید هم محسوب می‌شود و این نوید یک شروع تازه است. پس شروع کنید به کارهایی که همیشه دتبال بهانه‌ای برایش بودید. همان‌هایی که شنبه موعودش هرگز از راه نمی‌رسد.
4. ضمنا شرکت موروثی دیکتا از 11 فوریه، اتوبوس‌هایی مجانی به مقاصد نامعلوم را جهت رفاه حال مشتریان ثابت و اعتباری خود ارائه کرده است. تا‌کنون کمتر از 600 نفر وکالتی ثبت‌نام نموده‌اند. با توجه به ظرفیت محدود هرچه زودتر آفر ویژه «دیکتا»تور را تهیه فرمایید.
مادری از بیرمنگام ایمیل رده و گفته‌اند چند وقتی است دخترشان از مدرسه رفتن می‌ترسد. علتش را هم اخباری مربوط به مسمومیت برخی دانش‌آموزان در روزهای اخیر بیان می‌کند. راه حل چیست؟
این‌که از گوشه و کنار جهان با بنده تماس می‌گیرند جای بسی خورسندی است. اما با این که به همه زبان‌های زنده و مرده دنیا مسلط هستم اجازه بدهید جواب ایشان را به زبان فارسی بدهم. چهار نکته باید عرض کنم.
1. در مورد این که پرسیدند راه حل چیست باید بگویم راه حل، در حقیقت پاسخی است که ما به سوالات می‌دهیم. به عبارت ساده‌تر وقتی مساله‌ای پیش روی ما قرار می‌گیرد، برای عبور از آن نیازمند راهی هستیم که به آن راه حل می‌گویند. مثل یک معما.
2. اما در مورد مدرسه نرفتن فرزند ایشان و نمونه‌های مشابه باید بگویم این اتفاقات خیلی طبیعی است. آنقدر طبیعی که دیگر کسی به فکر پیدا کردن راه‌حل برای‌شان نیست و فقط مهم این است که دلیل آن مشخص شود. در واقع آنقدر از علت برخی مسائل بی‌خبریم که اگر بتوانیم دلیل را کشف کنیم خودش یک موفقیت بزرگ محسوب می‌شود. بالاخره باید این حوادث گردن یک نفر بیفتد دیگر. البته در همه موارد این‌طور نیست. چنانچه مثلا اگر معلمی در مسیر تغییرات جامعه، دست به اشتباهی بزند، کافی است او را تعلیق کنیم و نیازی نیست ریشه این گونه اتفاقات را بررسی کنیم.
3. نوجوانی سن تحربه کردن است. اتفاقا باید شما و فرزندتان از این فرصت‌ها استقبال کنید. اصلا فکر کنید این ماجرا هم مثل مانورهای دیگری است که در مدارس برگزار می‌شود. مانور زلزله، مانور آتش‌سوزی و حالا هم مانور مسمومیت. بالاخره آموزش هزینه دارد و حال وخیم این دانش‌آموزان هم همان هزینه است که باید در مسیر رشد و پیشرفت بپردازیم.
4. فردریش ویلهلم نیچه در کتابی موسوم به اخلاقیات که فقط یک نسخه‌اش رو من دارم و یکی هم در موزه لوور پاریس هست، می‌گوید «خیر نباید همگانی باشد وگرنه دیگر خیر نیست زیرا چیزهای همگانی ارزشی ندارد.»
این در واقع بیانگر این نکته است که رسیدگی به همه دانش‌آموزان مخصوصا کسانی که اتفاقات پیش پا افتاده‌ای مثل مسمومیت برای‌شان صورت گرفته، ممکن است آن‌زحمات را بی‌ارزش کند. برای همین است که در برخی مدارس برخی کشورهای جهان که تقریبا یک مورد بیشتر نیست، این اصل را مورد نظر قرار می‌دهند. متاسفانه در بیرمنگام شما به این اصول غنی توجهی نمی‌شود. پس هیچ جای نگرانی نیست و فرزندتان را با خیال راحت می‌توانید بفرستید مدرسه.
سین‌جیم
پدری از آمل نامه زده‌اند که لطفا پسرم را راهنمایی کنید چطور می‌تواند مثل کشتی‌گیر‌های موفق کشورمان خیلی خوب رشد کند.
شاید خیلی جواب‌ها در ذهن من شکل بگیرد اما فقط چند مورد را بیان می‌کنم.
1. در فرآیند رشد در حوزه کشتی سه عامل مهم وجود دارد. اول هادی عامل. دو تغذیه مناسب. سه هرس و آبیاری به موقع.
2. در مسیر رشد هرکاری می‌تواند بکند فقط نباید گنگستر شهر آمل بومه.
3. باید به ورزش پایه اهمیت بیشتری داده شود گرچه بسیاری از مسئولان فقط به ورزش دسته و گاهی به دسته ورزش توجه می‌کنند.
4. یک راه میانبری هم هست که می‌تواند موفق شود اما نه در رشته کشتی بلکه در حوزه تتر، برای این کار می‌توانید به www.aghlekolteter.zod مراجعه کنید. فقط با ما در زندگی‌تان تتر بزنید!!
نوید هفده ساله از شیراز پیامک زده و گفته: «لطفا با توجه به نزدیکی ایام تعطیلی عید در غیاب کرونا یک پیشنهاد بترکان به‌ما بدهید.»
این‌که دوست ما از شیراز دنبال یک چیز بترکان است خودش جای تعجب و تشکر دارد ولی نکاتی به ذهنم می‌رسد که تقدیم می‌کنم.
1. ترقه
2. اتفاقا خود ما هم پارسال همه دسته‌جمعی رفته بودیم زیارت... البته زود هم برگشتیم، برگشتنی هم هیچ چیزی نشد چون به این دلیل سفر کردم که از یادم بره، دیدم نمیشه!
3. همان‌طور که می‌دانید فروردین امسال، اتفاقا اول سال جدید هم محسوب می‌شود و این نوید یک شروع تازه است. پس شروع کنید به کارهایی که همیشه دتبال بهانه‌ای برایش بودید. همان‌هایی که شنبه موعودش هرگز از راه نمی‌رسد.
4. ضمنا شرکت موروثی دیکتا از 11 فوریه، اتوبوس‌هایی مجانی به مقاصد نامعلوم را جهت رفاه حال مشتریان ثابت و اعتباری خود ارائه کرده است. تا‌کنون کمتر از 600 نفر وکالتی ثبت‌نام نموده‌اند. با توجه به ظرفیت محدود هرچه زودتر آفر ویژه «دیکتا»تور را تهیه فرمایید.
مادری از بیرمنگام ایمیل رده و گفته‌اند چند وقتی است دخترشان از مدرسه رفتن می‌ترسد. علتش را هم اخباری مربوط به مسمومیت برخی دانش‌آموزان در روزهای اخیر بیان می‌کند. راه حل چیست؟
این‌که از گوشه و کنار جهان با بنده تماس می‌گیرند جای بسی خورسندی است. اما با این که به همه زبان‌های زنده و مرده دنیا مسلط هستم اجازه بدهید جواب ایشان را به زبان فارسی بدهم. چهار نکته باید عرض کنم.
1. در مورد این که پرسیدند راه حل چیست باید بگویم راه حل، در حقیقت پاسخی است که ما به سوالات می‌دهیم. به عبارت ساده‌تر وقتی مساله‌ای پیش روی ما قرار می‌گیرد، برای عبور از آن نیازمند راهی هستیم که به آن راه حل می‌گویند. مثل یک معما.
2. اما در مورد مدرسه نرفتن فرزند ایشان و نمونه‌های مشابه باید بگویم این اتفاقات خیلی طبیعی است. آنقدر طبیعی که دیگر کسی به فکر پیدا کردن راه‌حل برای‌شان نیست و فقط مهم این است که دلیل آن مشخص شود. در واقع آنقدر از علت برخی مسائل بی‌خبریم که اگر بتوانیم دلیل را کشف کنیم خودش یک موفقیت بزرگ محسوب می‌شود. بالاخره باید این حوادث گردن یک نفر بیفتد دیگر. البته در همه موارد این‌طور نیست. چنانچه مثلا اگر معلمی در مسیر تغییرات جامعه، دست به اشتباهی بزند، کافی است او را تعلیق کنیم و نیازی نیست ریشه این گونه اتفاقات را بررسی کنیم.
3. نوجوانی سن تحربه کردن است. اتفاقا باید شما و فرزندتان از این فرصت‌ها استقبال کنید. اصلا فکر کنید این ماجرا هم مثل مانورهای دیگری است که در مدارس برگزار می‌شود. مانور زلزله، مانور آتش‌سوزی و حالا هم مانور مسمومیت. بالاخره آموزش هزینه دارد و حال وخیم این دانش‌آموزان هم همان هزینه است که باید در مسیر رشد و پیشرفت بپردازیم.
4. فردریش ویلهلم نیچه در کتابی موسوم به اخلاقیات که فقط یک نسخه‌اش رو من دارم و یکی هم در موزه لوور پاریس هست، می‌گوید «خیر نباید همگانی باشد وگرنه دیگر خیر نیست زیرا چیزهای همگانی ارزشی ندارد.»
این در واقع بیانگر این نکته است که رسیدگی به همه دانش‌آموزان مخصوصا کسانی که اتفاقات پیش پا افتاده‌ای مثل مسمومیت برای‌شان صورت گرفته، ممکن است آن‌زحمات را بی‌ارزش کند. برای همین است که در برخی مدارس برخی کشورهای جهان که تقریبا یک مورد بیشتر نیست، این اصل را مورد نظر قرار می‌دهند. متاسفانه در بیرمنگام شما به این اصول غنی توجهی نمی‌شود. پس هیچ جای نگرانی نیست و فرزندتان را با خیال راحت می‌توانید بفرستید مدرسه.
سین‌جیم
