موسیقی بی‌‌کلام و نزدیکی به ساحت هنر
محسن نفر چندی پیش آلبوم «زار» را متشکل از قطعات تک‌نوازی منتشر کرد که متکفل ابلاغ ایده‌ها و اندیشه‌های این آهنگساز برجسته است.
او نام اثر خود را خود «زار» گذاشته چون می‌گوید بشر همواره در حال زاری است. نوجویی و نوگویی، جز با تکیه بر سنت به‌عنوان یک تلاش تاریخی برای نوآوری همواره از ویژگی‌های آثار این آهنگساز بوده، بنابراین آنچه درباره آثار محسن نفر می‌توان گفت ناشی از نوآوری اوست که با نگاه به سنت پایه‌ای را برای نوآوری بنا نهاده است. به قول یکی از استادان موسیقی ایران، مضراب‌های محسن نفر دارای ساختاری است که در آن عمق ردپای فرهنگ و تمدن ایرانی را می‌توانیم ببینیم.
نفر درباره این اثر می‌گوید: «از آن جهت که موسیقی ایرانی گنجینه‌ای از مضامین هدایتگر و نکته‌دار است، تصمیم گرفتم دست به تولید اثری بزنم که بتواند دربرگیرنده اندیشه‌های متعالی ساخت موسیقی باشد. این اثر پاسخی به زیباشناسی هستی است که همه آن، هنر خداوند است. صدا و آوای خوش یکی از جلوه‌های زیبایی است که حضرت رب‌العالمین در این دنیا برای ما آفریده و در این میان موسیقی، میراث‌دار نشان دادن و ارائه صدای خوش است که در موسیقی به دو صورت ارائه می‌شود. یکی با حنجره آدمی و دیگری با ابزار و آلات موسیقی. در حقیقت موسیقی صدای خوش است که اگر کلام را با آن می‌شنویم برای لذت بیشتر است. ما اگر بتوانیم از صدای خوش منحصر از کلام لذت ببریم به ساحت موسیقی نزدیک‌تر هستیم.»
این آهنگساز که سال‌های اخیر خود را بیشتر به تدریس پرداخته و حضور اندکی در عرصه موسیقی داشته، برای سال آینده در نظر دارد کنسرت‌هایی را برگزار کند. او برای حضور در موسیقی احساس نیاز کرده است: «ما با گنجینه‌ای از موسیقی ایرانی مواجه هستیم که دربرگیرنده احساس و تعقل است. البته سال‌های زیادی از آن غافل بودیم اما بخشی از موسیقی ما همچنان از مقام انسانی‌اش افول نکرده و از برخی هیجانات موسیقی غرب‌زده امروز به دور است. این هنر موسیقی ایرانی است که می‌تواند برجستگی‌ها و اهمیت زیادی داشته باشد.» نفر همواره به ریشه‌های موسیقی پایبند بوده و هزینه آن را نیز پرداخته است.
او حضوری کمرنگ در عرصه موسیقی داشته اما آنچه را در آلبوم زار می‌شنویم دربرگیرنده زیرساختی در موسیقی ایرانی است که می‌تواند رهنمون جوانانی باشد که تازه پای در راه موسیقی گذاشته‌اند. او چندی پیش نیز آلبوم ردیف
هفت دستگاه موسیقی ایران را منتشر کرد.
این آهنگساز معتقد است: «خیلی‌ها با ردیف موسیقی مخالف هستند، بیشتر این افراد موسیقی ایرانی را بلد نیستند و ردیف را هم نمی‌دانند. پس مخالفت کسی که این مقولات را نمی‌داند، نمی‌تواند چندان اهمیتی داشته باشد. اصولا هر مخالفتی به‌دلیل ناآگاهی، فاقد ارزش است. «ردیف» عهد بزرگان موسیقی ما با موسیقی است و من معتقدم اساسا اگر با چنین قالب‌هایی عهدی نداشته باشیم، پایبندی چندانی هم وجود نخواهد داشت.»
نفر درباره این اثر می‌گوید: «از آن جهت که موسیقی ایرانی گنجینه‌ای از مضامین هدایتگر و نکته‌دار است، تصمیم گرفتم دست به تولید اثری بزنم که بتواند دربرگیرنده اندیشه‌های متعالی ساخت موسیقی باشد. این اثر پاسخی به زیباشناسی هستی است که همه آن، هنر خداوند است. صدا و آوای خوش یکی از جلوه‌های زیبایی است که حضرت رب‌العالمین در این دنیا برای ما آفریده و در این میان موسیقی، میراث‌دار نشان دادن و ارائه صدای خوش است که در موسیقی به دو صورت ارائه می‌شود. یکی با حنجره آدمی و دیگری با ابزار و آلات موسیقی. در حقیقت موسیقی صدای خوش است که اگر کلام را با آن می‌شنویم برای لذت بیشتر است. ما اگر بتوانیم از صدای خوش منحصر از کلام لذت ببریم به ساحت موسیقی نزدیک‌تر هستیم.»
این آهنگساز که سال‌های اخیر خود را بیشتر به تدریس پرداخته و حضور اندکی در عرصه موسیقی داشته، برای سال آینده در نظر دارد کنسرت‌هایی را برگزار کند. او برای حضور در موسیقی احساس نیاز کرده است: «ما با گنجینه‌ای از موسیقی ایرانی مواجه هستیم که دربرگیرنده احساس و تعقل است. البته سال‌های زیادی از آن غافل بودیم اما بخشی از موسیقی ما همچنان از مقام انسانی‌اش افول نکرده و از برخی هیجانات موسیقی غرب‌زده امروز به دور است. این هنر موسیقی ایرانی است که می‌تواند برجستگی‌ها و اهمیت زیادی داشته باشد.» نفر همواره به ریشه‌های موسیقی پایبند بوده و هزینه آن را نیز پرداخته است.
او حضوری کمرنگ در عرصه موسیقی داشته اما آنچه را در آلبوم زار می‌شنویم دربرگیرنده زیرساختی در موسیقی ایرانی است که می‌تواند رهنمون جوانانی باشد که تازه پای در راه موسیقی گذاشته‌اند. او چندی پیش نیز آلبوم ردیف
هفت دستگاه موسیقی ایران را منتشر کرد.
این آهنگساز معتقد است: «خیلی‌ها با ردیف موسیقی مخالف هستند، بیشتر این افراد موسیقی ایرانی را بلد نیستند و ردیف را هم نمی‌دانند. پس مخالفت کسی که این مقولات را نمی‌داند، نمی‌تواند چندان اهمیتی داشته باشد. اصولا هر مخالفتی به‌دلیل ناآگاهی، فاقد ارزش است. «ردیف» عهد بزرگان موسیقی ما با موسیقی است و من معتقدم اساسا اگر با چنین قالب‌هایی عهدی نداشته باشیم، پایبندی چندانی هم وجود نخواهد داشت.»
