یکی از این اصول، صبر کردن و رعایت نوبت است یعنی مثلا اگر کودک‌مان قرار است با سایر کودکان از وسایلی مشترک برای بازی استفاده کند به او بگوییم که ابتدا نوبت فلانی است و سپس نوبت تو و پس از تو نوبت دیگری. البته بارها و بارها در موضوعات گوناگون شنیده‌ایم که حرف در صورتی مؤثر است که با عمل همراه باشد. پس این‌که به فرزند خود در مورد صبر و رعایت نوبت صحبت کنیم اما خودمان در عمل به این موضوعات پایبند نباشیم حرف‌های‌مان راه به جایی نخواهد برد. بنابراین برای تربیت فرزندی مشارکت‌جو و مایل به انجام کار گروهی باید خودمان آستین بالا زده و برای او تبدیل به الگو شویم. اگر کودکان ما، والدین خود را در حال مشارکت، کمک کردن به دیگران و همکاری ببینند قطعا از آنها تقلید کرده و این رفتارها درون‌شان نهادینه می‌شود. یادمان باشد تمرین، کلید موفقیت است؛ پس انتظار نداشته باشید که این ویژگی‌های والا به‌سرعت و در اندک مدتی در کودکان نهادینه شود زیرا رمز کار در تمرین و تکرار و مداومت است. در این میان از نقش اعطای پاداش نیز نباید غافل شویم.