اشک‌های سعید علی حسینی بعد از نایب قهرمانی در جهانی 2017، بی شک یکی از ماندگارترین تصاویر تاریخ ورزش ایران است. سعید بعد از 8 سال محرومیت، دوباره به صحنه برگشت و توانست فقط ذره ای از حقی که به خاطرش
8 سال خون و دل خورده بود را بگیرد. وقتی درباره آن اشک‌ها با سعید علی حسینی حرف زدیم، در چند خط گفت که به اندازه یک دنیا حرف در آن بود: اگر بغض من ترکید اول از همه به خاطر خانواده‌ام بود. پدرم که خودش وزنه‌بردار بود از همان دوران کودکی من، تمام وقتش را گذاشت تا پسرش روزی یک قهرمان بزرگ شود. همین موضوع تمام زندگی خانواده من را تحت‌الشعاع قرار داده بود. اما پس از آن‌که آن اتفاق‌های تلخ افتاد، بیشترین آسیب را پدر و مادرم دیدند. هردوی‌شان به خاطر من پیر شدند. برای خودم هم سخت بود. احساس می‌کردم تمام آرزوهایم نقش بر آب شده است. من در جوانی 215 در یکضرب و 260 در دوضرب وزنه زده بودم و اگر با همین رکوردها ادامه می‌دادم از المپیک پکن تا المپیک ریو، برای هشت سال متوالی روی سکوی المپیک، جهان و آسیا می‌ایستادم. چنین افتخاراتی برای یک ورزشکار و خانواده‌اش کم نیستند. از طرفی من در یک خانواده مذهبی بزرگ شدم و همیشه توکلم به خدا بوده است. همیشه با خودم می‌گفتم بالاخره روزی خواهد رسید که حقم را بگیرم. اگر بعد از کسب مدال نقره گریه کردم یکی دیگر از دلایلش این بود که با کسب همین نقره جهانی به کمترین حقم دست پیدا کرده بودم.
حالا دو سال از آن بغض‌ها می گذرد و سعید مجبور شده با بغضی دیگر در گلو، نامه‌ای را امضا کند که محتوایش برای خیلی‌ها درد‌آور است. سعید علی حسینی برای همیشه از دنیای وزنه برداری خداحافظی کرد تا با امضای نامه بازنشستگی اش، از فهرست آنتی دوپینگ فدراسیون جهانی خارج شود. برای سعید که تا همین یکی دو ماه پیش رویای حضور در المپیک و شکست دادن تالاخادزه گرجستانی را در سر داشت، تصمیم برای خداحافظی تصمیم آسانی نبود. خودش در این باره به جام جم می گوید: می توانستم در المپیک حاضر باشم. حداقل می توانستم در اردو باشم و تجربیاتم را در اختیار سایرین بگذارم. اما نخواستند. گاهی آدم آن‌قدر انگیزه پیدا می کند که به خاطر رسیدن به هدفش
 8 سال تحمل می کند. گاهی هم جوری دلسرد می شود که حتی حاضر نیست دقایق و ثانیه‌های پیش رو را تحمل کند. من هم آن انگیزه را تجربه کردم و هم این دلسردی را. تصمیم به خداحافظی از دنیای قهرمانی برای من تصمیم ساده ای نبود. می خواستم بمانم و خیلی چیزها را به برخی‌ها ثابت کنم. برای من ساده ترین کار همین بود که خودم را دوباره ثابت کنم، اما با خودم گفتم بعدش چه می شود؟ المپیک برای من ساده تر از آنچه که فکرش را می کردم از دست رفت و حالا دیگر از کسی ناراحتم نیستم. شاید قسمت این بود که به این شکل از دنیای وزنه برداری خداحافظی کنم. فقط احساس می کنم هنوز هم شرمنده محبت‌های مردم هستم. عشق و محبت آنها به من خیلی فراتر از یک نایب قهرمانی در جهان و یک نایب قهرمانی در بازی‌های آسیایی بود.
سعید علی حسینی که تا سه هفته قبل از آغاز رقابتهای جهانی 2019 پاتایا در اردوی تیم ملی حضور داشت، به دلیل آسیب دیدگی از اردو خارج شد و چون در رکوردگیری غایب بود، از سوی کادر فنی از تیم ملی کنارگذاشته شد. غیبت سعید در مسابقات جهانی پاتایا، تاوان سنگینی برای او به همراه داشت، چراکه نامش برای حضور در مسابقه گزینشی دیگری رد نشده بود و به همین خاطر هم شانس کسب سهمیه المپیک را از
دست داد.