آغازی بر یک پایان پر شده. صفحات فضای مجازی را می گویم. 
با عکس هایی که هر کدامشان یک نوار مشکی کنارشان دارند و خبری تلخ را پیش چشممان می آورند. هر صفحه شخصی لااقل یکی دوتا از این عکس ها را در خودش جا داده. حالا متن پایین این تصاویر ممکن است ابراز علاقه به یک چهره سیاسی اجتماعی یا فوتبالیست مشهور باشد یا حتی کپشنی احساسی درباره عکسی که به یادگار با یک هنرمند از دنیا رفته گرفته اند.
اما با همه رنگ و لعاب های متفاوتی که در همه این عکس‌ها و متن ها وجود دارد؛ یک حرف مشترک را می شود یافت و آن هم رفتن است. 
به خصوص راز متفاوت رفتن.  راز رفتن ولی در یادها ماندن. شاید همیشه با خودمان فکر کنیم این پایان کار است که مهم است. یعنی شیوه رفتنمان. اما واقعیت این است که اساسا شیوه زندگی ماست که پایان ما را شکل می دهد.
 البته ممکن است استثنائاتی وجود داشته باشد اما بیایید فکر کنیم به اینکه باید چگونه زندگی کنیم که بعد از رفتنمان هم یادمان در ذهن ها بماند و از ما به نیکی یاد کنند.