هنر سرگرمسازی مخاطب در مناسبتهای خاص
یادداشت: شیرین یزدانبخش a بازیگر
برخلاف تصور عامه، قابلیتهای رادیو و تلویزیون نهتنها تمام نشده كه حالا حالاها میتوان امیدوار بود به اینكه این دو رسانه در كانون رسانههای مخاطبپسند قرار داشته باشند، ولی به هر حال برای هر دورهای باید برنامهریزی خودش را داشت و نمیشود در آستانه سال ۱۴۰۰ همچنان با شیوههای دهه 60 كاركرد.
برخی همكاران وقتی میخواهند از راههای موفقیت در برنامهسازی برای رادیو و تلویزیون بگویند الگوهای سه یا چهار دهه قبل را مطرح میكنند. درست است كه در چهار دهه قبل، سریالی مثل هزاردستان را داشتهایم كه هنوز بینظیر است، ولی آن سریال فقط
یك استثنااست.
اگر بخواهیم در كلیت امر بررسی و تحلیل كنیم، باید بگوییم از نظر كیفیت درمجموع جلوتر از قبل هستیم. مثلا در دهه 60 تصور اینكه شبكهای مانند نمایش در تلویزیون باشد كه بیست و چهار ساعته فیلم نشان دهد، رویایی بود. ولی میبینیم كه حالا چنین شبكهای همداریم.
دقیقا در رادیو هم شبكهای مثل رادیونمایش داریم كه الویتش پخش نمایشهای رادیویی است كه به نظر میرسد كم و بیش موفق هم عمل كرده است. حالا در دهه 60 چه كسی تصور میكرد روزی چنین شبكهای راه بیفتد؟
رادیو و تلویزیون نهتنها در حالت عادی، بلكه در مناسبتهایی مانند یلدا، نوروز یا رمضان تبدیل میشوند به مرجع سرگرمی و بیننده و شنونده، ابتدا فراغت خود را با این رسانهها تنظیم میكند، ولی بدیهی است كه اگر برای مخاطب در این شبكهها سرگرمی ایجاد نشود، به سمت رسانههای جایگزین میرود.
برنامهسازان باید بكوشند حتی اگر كل سال درگیر تولیدات روتین هستند، در مناسبتهایی مثل یلدا هم كه شده برای مخاطب برنامههای جذاب و سرگرمكننده سطح بالایی تولید كنند كه تمام وقت مخاطب را بگیرد تا اصلا به ذهنش هم خطور نكند كه به سمت رسانههای خارجیبرود.
اگر در داخل و در رسانه ملی خودمان برای پر كردن زمان استراحت مردم و بهویژه در مناسبتها برنامهسازی كنیم، قطع به یقین خوشبینی مخاطب نسبت به رسانه ملی بیشتر میشود و در ایام دیگر هم بیشتر به رسانه اعتماد میكند.