نادر ابراهیمی هست، این را به گواهی آثاری که از او در شبکه‌های اجتماعی معرفی می‌شود و در کتابفروشی‌ها به فروش می‌رسد، می‌گوییم. همین که ناشر اغلب آثارش (روزبهان) تاکید کرده که چرخ اقتصادش با انتشار و عرضه آثار ابراهیمی می‌چرخد یعنی این‌که نادر ابراهیمی زنده است، ولو این‌که بسیاری بگویند نادر ابراهیمی رمانتیک بوده یا چه و چه...
کم نیستند کسانی که دلشان می‌خواست یک‌دهم فروش و اقبال مخاطب به آثار ابراهیمی را داشتند ولی رمانتیک که خوب است، بلکه القاب دیگری به آنها داده شود. اصلا مگر می‌شود از محصول فرهنگی حرف زد ولی به مخاطب توجه نکرد؟ اگر قرار است از مخاطب حرف نزنیم و او را حساب نکنیم چه اصراری بر انتشار عمومی و تبلیغات است، در پستو برای خودمان بنویسیم و به هرکس که دلمان خواست امانت بدهیم تا بخواند و احیانا فقط مدح و ثنا و تعریف و تمجید بشنویم! پس نتیجه می‌گیریم مخاطب مهم است، به این معنا که نمی‌توان از واکنش او فاصله گرفت و نادیده گرفتش و باید یادآوری کنیم که مرادمان از مخاطب و توجه به او بعد از انتشار اثر است نه قبل آن، مبادا تصور شود منظورمان این است طوری بنویسیم و بسازیم که او بپسندد و خودمان را نادیده بگیریم، ولی در اثری که خودمان با آن ارتباط برقرار کرده‌ایم گریزی از توجه به مخاطب نیست. حالا نادر ابراهیمی مخاطب دارد و مخاطبانش هم واکنش‌های بسیار مثبتی به او و آثارش دارند ولو عده‌ای نیز نپسندند که آنها نیز لایق توجه هستند و مخاطبند؛ یعنی باید به آنها نیز توجه کرد و در دسته مخالفان قرارشان داد و نکاتشان اگر درست است را در کارهای دیگر به عنوان نظر اصلاح‌گر در نظر داشت. با این وصف نادر ابراهیمی مخاطب دارد و بیشتر مخاطبانش نیز کسانی هستند که بعد از مرگش او را می‌خوانند و بود و نبود نویسنده تاثیری در نگاهشان ندارد و این ارزش مخاطبان ابراهیمی را بالاتر می‌برد.
گفتیم نادر ابراهیمی زنده است، گواه آن همین که توانسته بسیاری را به نثر و زبان خود جلب کرده و بسیاری را تبدیل به دنبال‌کنندگان خود کند. این یعنی نثر و زبان زنده است که می‌تواند با مخاطب و جامعه گفت‌وگو کند و آنها را به سمت خود بکشاند. نادر ابراهیمی در این روزگار و حالا که هشتاد و پنج سال از تولدش می‌گذرد در فضای ادبیات ایران هنوز نفس می‌کشد و اثر دارد، حال آن‌که کم نیستند زنده‌هایی که هیچ اثری ندارند ولی با این حال زبانشان در طعن امثال نادر ابراهیمی باز است.
محافل و گعده‌ها هنوز هم از نادر بابت استقلالش ناراحتند و هر روز چیز تازه‌ای ساز می‌کنند تا او را کوچک کنند ولی نادر حالا بعد از وفات جسمانی و جاودانه شدن در عالم روحانی، در ساحت ادبیات بیش از زنده‌ها کار می‌کند و مخاطبان را به ادبیات سوق می‌دهد و جذب می‌کند پس نادر زنده است.