روایت علی احمدی از عجایب هندوستان و اصرارشان به پرستش هر چیزی
ای انبه مقدس که آن بالایی!
شاید باورش برای خیلی‌ها سخت باشد که رسمی ساده و بدون حاشیه مثل استقبال از نوبرانه که در کشور خودمان به عادی‌ترین شکل ممکن برگزار می‌شود، در گوشه دیگری از دنیا گاهی در حد خدا مورد تقدیس قرار می‌گیرد. برای آن شعرها می‌نویسند و تخت‌های پادشاهی در نبودش متزلزل می‌شوند. مردم هندوستان با ۴۰۰زبان، تمام شاخه‌های مذاهب گوناگون عالم و تمدنی ۱۰هزارساله کاملا رفتار متفاوتی با این رسم کهن دارند.
یک‌بار در تابستان به استان ماهاراشترای هندوستان سفر کردم که انصافا بهترین نارگیل، موز، انبه و میوه‌های گرمسیری را به‌وفور دارد. در هر کوچه‌ای که گذر می‌کردم گاری‌های مخصوص فروش میوه‌های فصل با نازل‌ترین قیمت و بالاترین کیفیت سروکله‌شان پیدا بود.
همان‌طور که در فرهنگ عبری و مسیحی از قرن‌ها پیش جشن میوه نوبرانه به‌نام «کوانزا» برگزار می‌شده و همه‌ساله با سبدی پر از میوه و مراسم مذهبی خاص بهترین‌شان به خاخام‌ها و کشیش‌ها جهت افزایش برکت و رزق اهدا می‌شده است، هندوها میوه انبه را میوه‌ای متعلق به خدایان ویشنو و لاکشمی می‌دانند. ناگفته نماند که سه کرور خدای هندو تاکنون ثبت‌شده است. معادل ۳۰میلیون که قوی‌ترین این خداها ویشنو، لاکشمی، هانومان، وباگوان هستند. هندوها اعتقاد دارند نمادی از این خدایان رأس هرم هندوییزم میوه‌های انبه و نارگیلند. هندوستان ۷۰درصد کل انبه جهان را تولید می‌کند و نکته جالب این‌که ۹۰درصد همین تولید در خود هند مصرف می‌شود. عملا باقی‌مانده انبه مصرف‌شده کشور هندوستان در بازارهای جهانی مورد مصرف قرار خواهد گرفت.
مصرف افسارگسیخته انبه، اغلب به علت باوری مذهبی است که می‌گوید باعث تقویت سیستم ایمنی هندی‌ها و ارتقای توان جسمانی‌شان می‌شود.
جالب است بدانید برخلاف تصور خیلی از عوام، گفته می‌شود انبه در قرن۱۵ به دست اشغالگران پرتغالی وارد این کشور شده است.
در دین هندو «بریهاسپاتی» خدایی شناخته‌شده و قدرتمند است که با خودش میوه بابرکت موز را به احترام ارباب ویشنو و الهه لاکشمی به زمین آورده است. به علت همین باور است که حتی برگ‌های این میوه محبوب در بین ما ایرانیان را هم در هندوستان می‌پرستند و آن را مورداحترام قرار می‌دهند. در هندوستان انار را که توسط ایرانیان به این کشور معرفی‌شده، تاج سلطنتی تمام میوه‌ها می‌نامند و آن را هدیه‌ای از خدای زمین یا الهه «بوهومیدوی» به این کره خاکی و سمبل زندگی، خیروبرکت و فراوانی می‌دانند.
همچنین در اساطیر هندو آمده از سرزمین پارس در زمان حمله نادر به استان ماهاراشترا میوه انگور معرفی‌شده و از آن به‌عنوان سمبل عشق یاد می‌شود.
اما عجیب‌تر از همه این میوه‌ها، میوه نارگیل با قدمتی غیرقابل تخمین است. در آیین هندوها نارگیل به‌عنوان میوه خدا یاد می‌شود و در تمام مراسم مذهبی حضور دارد و از عصاره آن برای تطهیر افکار و اعمال جهت ارائه به خدا استفاده می‌شود. همه‌ساله مردم هندو مذهب بارها از میوه خدا در مراسم استفاده می‌کنند.
بله، هندوستان در مراسم استقبال از میوه‌ها کاملا منحصربه‌فرد عمل می‌کند و هیچ کشوری در دنیا به‌اندازه هندو مذهب‌ها با میوه‌ها ارتباط عاطفی و عرفانی برقرار نمی‌کنند.
یک‌بار در تابستان به استان ماهاراشترای هندوستان سفر کردم که انصافا بهترین نارگیل، موز، انبه و میوه‌های گرمسیری را به‌وفور دارد. در هر کوچه‌ای که گذر می‌کردم گاری‌های مخصوص فروش میوه‌های فصل با نازل‌ترین قیمت و بالاترین کیفیت سروکله‌شان پیدا بود.
همان‌طور که در فرهنگ عبری و مسیحی از قرن‌ها پیش جشن میوه نوبرانه به‌نام «کوانزا» برگزار می‌شده و همه‌ساله با سبدی پر از میوه و مراسم مذهبی خاص بهترین‌شان به خاخام‌ها و کشیش‌ها جهت افزایش برکت و رزق اهدا می‌شده است، هندوها میوه انبه را میوه‌ای متعلق به خدایان ویشنو و لاکشمی می‌دانند. ناگفته نماند که سه کرور خدای هندو تاکنون ثبت‌شده است. معادل ۳۰میلیون که قوی‌ترین این خداها ویشنو، لاکشمی، هانومان، وباگوان هستند. هندوها اعتقاد دارند نمادی از این خدایان رأس هرم هندوییزم میوه‌های انبه و نارگیلند. هندوستان ۷۰درصد کل انبه جهان را تولید می‌کند و نکته جالب این‌که ۹۰درصد همین تولید در خود هند مصرف می‌شود. عملا باقی‌مانده انبه مصرف‌شده کشور هندوستان در بازارهای جهانی مورد مصرف قرار خواهد گرفت.
مصرف افسارگسیخته انبه، اغلب به علت باوری مذهبی است که می‌گوید باعث تقویت سیستم ایمنی هندی‌ها و ارتقای توان جسمانی‌شان می‌شود.
جالب است بدانید برخلاف تصور خیلی از عوام، گفته می‌شود انبه در قرن۱۵ به دست اشغالگران پرتغالی وارد این کشور شده است.
در دین هندو «بریهاسپاتی» خدایی شناخته‌شده و قدرتمند است که با خودش میوه بابرکت موز را به احترام ارباب ویشنو و الهه لاکشمی به زمین آورده است. به علت همین باور است که حتی برگ‌های این میوه محبوب در بین ما ایرانیان را هم در هندوستان می‌پرستند و آن را مورداحترام قرار می‌دهند. در هندوستان انار را که توسط ایرانیان به این کشور معرفی‌شده، تاج سلطنتی تمام میوه‌ها می‌نامند و آن را هدیه‌ای از خدای زمین یا الهه «بوهومیدوی» به این کره خاکی و سمبل زندگی، خیروبرکت و فراوانی می‌دانند.
همچنین در اساطیر هندو آمده از سرزمین پارس در زمان حمله نادر به استان ماهاراشترا میوه انگور معرفی‌شده و از آن به‌عنوان سمبل عشق یاد می‌شود.
اما عجیب‌تر از همه این میوه‌ها، میوه نارگیل با قدمتی غیرقابل تخمین است. در آیین هندوها نارگیل به‌عنوان میوه خدا یاد می‌شود و در تمام مراسم مذهبی حضور دارد و از عصاره آن برای تطهیر افکار و اعمال جهت ارائه به خدا استفاده می‌شود. همه‌ساله مردم هندو مذهب بارها از میوه خدا در مراسم استفاده می‌کنند.
بله، هندوستان در مراسم استقبال از میوه‌ها کاملا منحصربه‌فرد عمل می‌کند و هیچ کشوری در دنیا به‌اندازه هندو مذهب‌ها با میوه‌ها ارتباط عاطفی و عرفانی برقرار نمی‌کنند.
