هر قدر که چفیه فلسطینی در ادبیات به نماد مقاومت تبدیل شده، در مقابل، چفیه غتره که نوعی پوشش خلیجی است در اشعار شاعرانی چون نزار قبانی به نماد تن‌پروری و بی غیرتی بدل شده است. نزار قبانی در بسیاری از اشعار فلسطینی خود، مخاطب را عرب‌هایی قرار می‌دهد که با چفیه‌های حریر و لباس‌های گران‌قیمت در مقابل مظلومیت فلسطین سکوت کرده‌اند. در ادامه ترجمه گزیده‌ای از شعر بلند «الحب و البترول» را می‌خوانیم:
کی می‌فهمی؟/ کی می‌فهمی آقای من؟!/ که من یکی دیگر از فتوحات زنانه‌ات نیستم.../ کی می‌فهمی؟/ ای شتر لگام گسیخته صحرا!/ که من غبار روی سنگ‌ریزه‌های تو نیستم.../ کی می‌فهمی؟/ که تو مرا با مقام و امارت‌هایت نشئه نخواهی کرد/ و با نفت و امتیازاتت دنیا را صاحب نخواهی شد.../ تو قدس را فروختی/ خدا را فروختی/ خاکستر مرده‌هایت را فروختی/ انگار نه انگار که نظامی اسرائیلی شقیقه‌ات را نشانه رفته‌/ و پرچم‌هایشان روی لاشه‌های پرچم‌های شما افراشته شده است/ کی می‌فهمی؟/ قدس در خون خود شنا می‌کند/ و تو در شهوت‌هایت/ کی انسان درونت بیدار خواهد شد؟