صهیونیست‌ها می‌خواستند همه چیز را عادی جلوه بدهند. اتفاقی که نیفتاده. این که کسانی از کیلومترها آن‌طرف‌تر بلند شوند و چمدان ببندند و بیایند زمینت را صاحب شوند، مگر اتفاق مهمی است؟! اصلا هم جای نگرانی و اعصاب خرد کردن نیست! ما یک گوشه شما هم یک گوشه. داریم زندگی‌مان را می‌کنیم دیگر. اما اوضاع عادی نبود. شاید حتی اگر اوضاع کمی شبیه همین حرف‌ها بود، می‌شد انتظار داشت بعد از مدتی برای مردم عادی شود. شاید اگر دزدی به خانه‌تان بیاید و سال‌های سال یک گوشه، یک اتاق را برای خودش تصاحب کند دیگر بعد از سال‌ها برایتان عادی باشد اما اگر آن دزد هر چند روز یک‌بار به یک قسمت جدید از خانه دست بیندازد و قصد جان و مال و ناموس‌تان را بکند، دیگر ماجرا عادی نیست. یحیی عبداللطیف عیاش، در همین شرایطی که عادی نبود، پشت میزهای دانشگاه برزیت در نزدیکی رام‌ا... ، شهری که عادی نبود، داشت کتاب‌ها و جزوه‌های شیمی را ورق می‌زد. همه زندگی‌اش را سنجاق همین کتاب‌ها و جزوه‌ها و فرمول‌ها کرده‌بود بلکه بتواند در کشوری که دیگر روزهای عادی را به خودش نمی‌دید، مثل یک دانشجوی عادی رفتار کند. لیسانسش که داشت تمام می‌شد درخواست ویزای اردن داد که مثل دیگر دانشجویان عادی در سراسر دنیا برای تکمیل تحصیلاتش مهاجرت کند؛ ولی رژیم‌صهیونیستی با ممانعت از مهاجرت او به اردن یادآوری کرد اینجا هیچ چیز عادی نیست. یحیی عیاش با مدرک مهندسی شیمی از دانشگاه زد بیرون و تبدیل شد به کابوس رژیمی که خودش را انداخته‌بود. با تکیه بر علمی که از برزیت فراگرفته‌بود و آزادگی که از آغوش مادر و بغضی که از نگاه مردم، شاخه‌ای از جنبش مقاومت‌اسلامی را راه انداخت که جرقه اولین موشک‌های حماس بر سر رژیم اشغالگر بود. بعد از پنج سال به بازی گرفتن سیستم اطلاعاتی اسرائیل، بالاخره
رژیم اشغالگر توانست در یک اقدام تروریستی با کار گذاشتن بمب در تلفن‌همراه یحیی عیاش، سایه او را از سر خود بردارد و نفس راحتی بکشد. حالا برای اولین بار حماس از موشکی استفاده کرده که با برد 250 کیلومتر، دورترین فرودگاه
رژیم اشغالگر را هدف قرار داده و باعث شگفتی و ترس سران صهیونیست شده. موشکی که رویش نوشته «عیاش 250»