این‌که  در ایران چگونه  رئیس‌جمهوری شوید خیلی امر پیچیده و مغلوقی نیست و شما اگر همین ستون را تا روز انتخابات دنبال کنید می‌توانید چهار سال بعد همین موقع، یک کاندیدای بالقوه و حتی بالفعل باشید. حالا به‌عنوان مقدمه، مواردی را ذکر می‌کنیم و روزهای آینده به تبیین و تشریح بیشتر خواهیم پرداخت.
پیروزی در سادگی است؛ شما باید در نهایت سادگی باشید. ریش‌هایتان را شانه نکنید. موهایتان را خیلی مرتب نکنید. سوارشدن پراید و تیبا را فراموش نکنید و حتی اگر شده یک گلگیرش را بدهید صافکاری کنند تا بیشتر توی چشم باشد. ترکیب شلوار کتان سفید با کت بهاره کرم‌قهوه‌ای و پیراهن آبی، پدر چشم ملت را درمی‌آورد و شما را در اوج سادگی نشان می‌دهد.
مسافرکش باشید؛ منظورمان خفاش شب نیست بلکه باید در رزومه‌تان حتما سابقه حداقل یک سال مسافرکشی داشته باشید و ضمنا اعلام کنید مدتی قبل که هیچ‌کس یادش نیست به نان شب‌تان محتاج بوده‌اید و زندگی‌تان تا مرز فروپاشی رفته و دنده و کلاچ و ترمز زیر آفتاب و خلق‌ا... را به مقصد رساندن، شما را زنده نگه داشته و این یعنی شما سابقه رساندن مردم به مقاصدشان را داشته‌اید و این خودش می‌تواند شعارتان باشد اصلا.
قله را فتح کنید؛ ملت ما ملت بانشاطی است و عاشق این است که ببیند یک کاندیدا دارد کوهنوردی می‌کند. لذا دو سال قبل از نامزد شدن، کوهنوردی را شروع کنید تا به یاری خدا، در ماه منتهی به رای‌گیری، قله دماوند را فتح کنید و آنجا سرود پیروزی سردهید. فقط حواس‌تان باشد مثل آن بنده‌خدا با لباس برند نروید کوه و هر چی دم دست‌تان بود را بپوشید. ضمنا کوهنوردی در تاریکی شب و قبل از طلوع آفتاب و... مال شما نیست. شما در روز روشن به‌صورت سرزده با چند خبرنگار و دوربین و همراه، قصد فتح کنید و این می‌تواند نماد فتح قله‌های موفقیت آتی باشد.
انتقاد، انتقاد، رمز پیروزی است؛ فرقی ندارد شما قبل از ورود به عرصه انتخابات چه‌کاره بوده‌اید. حتی می‌توانید 67 دوره رئیس‌جمهوری باشید. مهم این است که شما هم انتقاد کنید. حالا این که از کی، اصلا مهم نیست. بگردید یک جایی پیدا کنید و از آن انتقاد کنید. حالا این‌که خودتان همه این وضع را به وجود آورده‌اید یک حرف دیگر است و خیلی به آن نپردازید.