تكنیك چاق، تخیل لاغر
آثار حاضر در جشنواره سال جاری بر یك فرضیه دیگر هم خط بطلان كشیدند. هرچند از سینمای ایران با تولید سالانه حدود صد فیلم جدی انتظار نمی‌رود تنه به تنه هالیوود بزند، اما پوشاندن انتقادهای وارد بر آثار با اتكا به دلایلی مانند ضعف فنی سینمای ایران از جمله گزاره‌های متواتری بود كه در همه این سال‌ها به گوش می‌رسید. حالا و در جشنواره سی‌وهفتم آثار به تصویر كشیده شده‌اند كه در ادامه جشنواره سال گذشته، توانایی فنی و تكنیكی موجود در سینما را بسیار بالاتر از آنچه تصور میشد، به رخ می‌كشند.
تبلور توانایی‌ها و تكنیكی‌های فنی در آثاری مانند تختی (بهرام توكلی)، ماجرای نیمروز: رد خون(محمدحسین مهدویان)، مسخره‌باز (همایون غنی‌زاده)، متری شش و نیم (سعید روستایی)، بیست و سه نفر (مهدی جعفری)، سرخ‌پوست (نیما جاویدی) و سمفونی نهم (محمدرضا هنرمند) چیزی نیست كه بشود چشم روی آن بست و سوت‌زنان از كنارش رد شد. آثاری كه با انتخاب یك مسیر سخت به مخاطبان و منتقدان نشان دادند كه با همین بضاعت فعلی سینما هم می‌شود آثار قابل تاملی خلق كرد كه هم مخاطب خاص را به حیرت وا دارد و هم مخاطب عام را به تشویق. با این حال، این وضعیت علاوه بر آن‌كه یك نقطه قوت را به تصویر می‌كشد، در عین حال نشان‌دهنده یك نقطه‌ضعف هم هست و آن قحطی تخیل در وضعیت فعلی سینماست. همان چیزی كه در بیانیه هیات داوران هم با اشاره به نحیف بودن فیلمنامه، آن را چشم اسفندیار سینمای ایران توصیف كردند.
