من طی شش ماه گذشته ده كیلو وزن كم كردم و متوجه شدم كنترل احساسات منفی و مقابله با پرخوری روانی (نه گرسنگی واقعی) تاثیر چشمگیری در اصلاح الگوهای تغذیه‌ای و تناسب اندام دارد. من یاد گرفتم هنگام شادی یا ناراحتی به جای خوردن مواد پركالری یك جایگزین روانی مناسب پیدا كنم.
مثلا به جای خوردن چیپس و نوشیدنی‌های شیرین، آدامس بجوم یا سبزیجات كبابی مثل بروكلی، كلم، كدو و لوبیا بخورم. حالا سوال اینجاست چرا برخی افراد رژیم می‌گیرند و بعد از رسیدن به تناسب اندام دوباره با پرخوری چاق می‌‌شوند؟ بد نیست بدانید براساس بررسی‌ها تقریبا همه افراد چه لاغر، چه متناسب و چه چاق در دو گروه‌ قرار می‌گیرند: آنها كه آگاهانه مقدار غذای خود را محدود می‌‌كنند و گروهی كه به محدود كردن فكر هم نمی‌كنند. در مورد گروه دوم باید گفت این افراد به رژیم غذایی به صورت دوره‌ای نگاه می‌كنند و بعد از این‌كه به وزن ایده‌آل خود رسیدند، برنامه رژیم تعطیل می‌شود. این افراد به روان درمانی نیاز دارند تا بتوانند از یك برنامه همیشگی پیروی كنند و دچار اضافه‌وزن نشوند.
قطعا در سال جدید باید مراقب باشم وزنی كه كم كرده‌ام برنگردد. والاس واتلز، متخصص مطرح تغذیه و رژیم‌‌‌‌درمانی در یكی از كتاب‌هایش كه راجع به اصول غذا خوردن است نكته جالبی را بیان می‌كند.
او می‌گوید وقتی غذا می‌خوری دقت كن كه ششدانگ حواست متوجه جویدن غذا باشد، حضور ذهن داشته باش و حس خوب غذا را تجربه كن، اجازه نده حواست پرت شود، از تمام حال و هوای جویدن غذا در ذهنت و قورت‌دادن آن لذت ببر. وقتی موقع خوردن حواس‌جمع باشی، طعم غذا به‌شدت معركه و قوی است اما وقتی حواست پرت شود، آن طعم تقریبا ناپدید می‌شود و با بیشتر خوردن دنبال طعم می‌گردی. در واقع اگر با حضور ذهن غذا بخوریم و تمام حواس خود را به تجربه لذت بخش خوردن معطوف كنیم، مغزمان فرصت پیدا می‌كند تا حس سیری را به بدن انتقال دهد و آتش‌بس خوردن اعلام كند و نتیجه این كار یعنی داشتن تناسب اندام.