ادامه از صفحه 9
شیرازی‌ها با جان و دل راهنمایی‌تان می‌كنند، از معرفی رستوران‌های خوب گرفته تا دیدنی‌هایی كه شاید غیرشیرازی‌ها كمتر درباره‌شان بدانند. آدرس موزه می‌دهند، از ییلاقات اطراف شیراز می‌گویند و راهنمایی می‌كنند چطور بروید و... خلاصه هر آنچه خوبی و زیبایی دارند را یكجا مقابلتان می‌گذارند و می‌گویند بفرمایید خوشی. بی‌آن‌كه خساستی به خرج بدهند و بخواهند چیزی را برای خودشان پنهان كنند. حالا در كنار همه اینها برای ما تهرانی‌ها كه پاركینگ یكی از دعواها و دغدغه‌های روزانه‌مان در سطح شهر است، خیلی عجیب و حیرت آور است كه یك آقای شیرازی سلام كند، خسته نباشید بگوید و بعد هم دعوتمان كند به پارك كردن مقابل در پاركینگ خانه‌اش. بگوید حیف است وقتمان را بگذاریم برای پیدا كردن پاركینگ و شیراز را كمتر ببینیم.
شیرازی‌ها شما را به خانه‌شان دعوت می‌كنند. در سفرهای متعددی كه داشته‌ام حالا می‌دانم این به هیچ وجه تعارف نیست، آنها همیشه آماده‌اند حتی آنها را كه نمی‌شناسند به خانه‌شان دعوت كنند و پذیرایشان باشند. تمام آنچه در ماجرای سیل شیراز دیدید، تمام مهمان‌نوازی‌های مردم و هتلداران واقعی بود، شما حتی اگر سیل زده هم نباشید شیرازی‌ها آنقدر مهربانند كه بگذارندتان روی چشمشان و از این همه مهربانی حیرت زده‌تان كنند. آنقدر كه دلم بخواهد با اجازه جناب آقای حافظ كلمه‌ای را در یك مصرع از شعرش تغییر دهم و بگویم خوشا شیراز و مردم بی مثالش. مثل این مردم هیچ جا پیدا نمی‌شود. واقعا كجای دنیا بروم كه این حجم از مهربانی شگفت‌زده و سرخوشم كند؟ باوركنید هیچ جا. نرفته می‌دانم كه هیچ جا.