در روزهای اخیر شاهد بیانیه اتحادیه اروپا بودیم كه در آن، صدور ضرب‌الاجل 60 روزه از سوی ایران رد شده بود. این اقدام در حالی صورت گرفت كه قبل از هرگونه تصمیمی باید پیامدهای آن تصمیم مورد توجه قرار گیرد. پاسخ اتحادیه اروپا به ایران غیرمنتظره بود، زیرا اروپا باعث شد ایران حداقل یك‌سال بدون هیچ‌گونه دستاوردی در برجام بماند. دولت جمهوری اسلامی در این مدت انتظار داشت اروپا ساز و كار مالی را فعال و در نتیجه ایران پیامدهای ایجاد شده تحریم‌ها را به شكل دیگری جبران كند.
این در حالی است كه پاسخ اروپا در غیر قابل قبول خواندن مهلت تعیین شده از سوی ایران از جایگاه قدرت بود به این معنا كه از نظر آنها ایران تعیین‌كننده زمان مشخصی برای اجرا یا عدم اجرای توافق نیست.
از سوی دیگر اقدام ایران برای اروپا هشدار جدی بود، زیرا اروپاییان به‌شدت نگران مسائل امنیتی خود هستند و اگر ایران در این حوزه با آنها همكاری نكند ممكن است اروپاییان دغدغه‌های امنیتی بسیاری پیدا كنند.
بنابراین در این شرایط كه ایران به اروپا فرصت داده باید تلاش شود در این فاصله از طریق دیپلماسی تلاشی برای خروج آبرومندانه دو طرف از این وضعیت صورت گیرد. در شرایط فعلی اگر اروپا بعد از 60 روز اقدامی انجام ندهد ایران مجبور به برداشتن گام‌های بعدی خواهد بود و از سوی دیگر اروپایی‌ها تصور می‌كنند اگر به طور علنی و تحت تاثیر تهدیدهای ایران انعطافی از خود نشان دهند ممكن است به لحاظ اعتباری برای آنها چندان مناسب نباشد، بنابراین برای برون‌رفت از چنین شرایطی كه ممكن است بعد از 60 روز پیش آید بهتر است مذاكرات فشرده‌ای شكل گرفته تا طرف‌ها به جمع‌بندی روشنی برسند به این ترتیب اعتبار هر دو طرف در عرصه بین‌المللی حفظ شود. در غیر این صورت به سمت تصاعد بیشتر بحران پیش خواهیم رفت كه برای هر دو طرف زیانبار است.