به جز سال‌های 64، 65 و 66 كه سهم فیلم‌های خارجی در اكران داخلی از فیلم‌های ایرانی بیشتر بود، در باقی سال‌ها و تاكنون، بیشتر فضای اكران در اختیار سینمای ایران بوده و هست. یكی از دلایل اصلی آن سه سال حكمرانی فیلم خارجی در اكران، این بود كه كشور هنوز در دوران جنگ و دفاع مقدس به‌سر می‌برد و تولید در سینمای ایران چندان پررونق نبود. برای همین نیاز بود كه با نمایش فیلم‌های خارجی، كم و كاستی اكران داخلی رفع و رجوع شود. از سال 67 و به‌ویژه با پایان جنگ، به‌تدریج تولید در سینمای ایران هم رونق گرفت و این رونق به اكران هم رسید. از همین سال سهم فیلم‌های داخلی از آثار خارجی در اكران پیشی گرفت و تا امروز هم این پیشتازی پابرجاست. سیاست‌های سینمایی درباره كاهش اكران فیلم خارجی به قدری قاطع و جدی به اجرا درآمد كه حتی تماشاگرانی كه در دهه‌های 60 و 70 با تماشای فیلم‌های خارجی روی پرده سینماها خو گرفته بودند هم مجاب شدند دیگر توقع نمایش این آثار در اكران را نداشته باشند.