پهلوان، واژه‌ای است كه به افراد خاصی تعلق می‌گیرد؛ افرادی كه در عرصه ورزشی از قهرمانی عبور می‌كنند و آن را پشت سر می‌گذارند. آدم‌هایی كه تمام هم و غم‌شان قهرمانی و كسب  مدال و برنده شدن نیست و گذشت و ایثار از ویژگی‌های بارزشان است و همه او را به این خصایص می‌شناسند. من كه فكر می‌كنم پهلوانی حتی نیاز به قهرمانی هم ندارد و بدون قهرمان شدن و صدر ایستادن هم می‌شود قهرمان بود.
پهلوان، خصوصیات روحی و اخلاقی خوبی دارد. او از خودش می‌گذرد، برد و باخت برایش اولویت نیست، حق كسی را پایمال نمی‌كند و از همه مهم‌تر، با مردم خوب رفتار می‌كند.
پهلوان كسی است مثل غلامرضا تختی؛ تختی كشتی‌گیری بود  که به سبب اخلاقش، محبوب طرفدارانش بود. شاید كسانی بودند كه عناوین قهرمانی‌شان در كشتی از او بیشتر بود، اما در بین آنها همه تختی را دوست داشتند و عنوان پهلوانی را به او دادند. فكر می‌كنید چرا؟ چون او اثرات و یادگاری‌های خوبی از خودش در بین مردم به جا گذاشت، او با رفتارهایش حال دل مردم را خوب می‌كرد و همین باعث شد او جهان پهلوان تختی مردم باشد و تا همیشه باقی بماند.
ورزش توام با اخلاق و گذشت، همان‌چیزی است كه پهلوان را می‌سازد و این از ورزش‌های باستانی در كشور ما نشات گرفته است؛ چیزی كه به نظر من حالا كم شده و به ندرت آن را می‌بینیم. حتی ورزش امروز ما هم مانند سابق نیست و طبیعی است كه خصلت پهلوانی در ورزش امروز كم شده باشد.
در وزش‌های باستانی گذشته، پهلوان و عیار كم نبود؛ آدم‌های با‌مروتی كه اخلاق را اولویت زندگی ورزشی‌شان می‌دانستند و به آن پایبند بودند. اما به نظر می‌رسد كه امروز همه به دنبال قهرمانی هستند تا پهلوانی؛ امروز همه
به دنبال مدال‌های رنگارنگ و عناوین مختلف هستند و اتفاقا برای رسیدن به این اهداف تلاش می‌كنند، اما منش و كردار پهلوانی، چیزی فراتر از قهرمانی است.
اگر به مردم كمك كردیم، اگر دست مظلوم را گرفتیم و حمایت كردیم، اگر از آدم ندار و بی‌دفاع دفاع كردیم، آن‌وقت است كه می‌توانیم بگوییم ما پهلوانیم و پهلوانی نمرده و هنوز زنده است؛ حتی اگر هیچ مدال، عنوان و حكمی برای قهرمانی نداشته باشیم.