وقتی بیماری نیاز به انجام جراحی پیدا می‌كند دو سوال برایش مطرح خواهد شد: كدام جراح و كدام بیمارستان: دولتی یا خصوصی؟ اما گاهی انتخاب بیمارستان بسیار دشوار می‌شود؛ خصوصا وقتی صحبت از جراحی‌های سنگین مغز و اعصاب و ستون فقرات در میان باشد. واضح است كه هزینه بیمار در این دو نوع بیمارستان و با توجه به نوع بیمه بسیار متفاوت خواهد بود، ولی این عامل اگرچه بسیار مهم و تعیین كننده است اما همه چیز نیست.
بیمارستان‌های دولتی غالباً هم درمانی و هم آموزشی هستند؛ به عبارتی قسمتی از اقدامات تشخیصی و درمانی توسط افراد تحت آموزش انجام می‌شود، اما از سوی دیگر، در این مراكز معمولا پزشك شما عضو هیات علمی دانشگاه است و انتظار می‌رود هر بررسی تشخیصی و هر نوع درمانی كاملا براساس دانش روز صورت گیرد.
شاید باور آن سخت باشد كه گاهی در بهترین مراكز خصوصی پایتخت ممكن است اصول علمی به درستی رعایت نشوند و فاكتور تعیین‌كننده در این میان، پزشك و جراح مسؤول بیمار است كه اگر فردی قابل
مسؤولیت‌پذیر و با دانش به روز باشد در هر دو نوع بیمارستان، اقدامات تشخیصی درمانی بر پایه اصول علمی خواهند بود و با نظارت صحیح وی، خطر بروز خطای پزشكی توسط دانشجوها و دستیاران بسیار كاهش می‌یابد. در مراكز دولتی معمولا مدت انتظار بیمار و بستری و درمان او طولانی تر است، تعداد نیروهای پرستاری و ارائه دهنده خدمات به بیماران كمتر از مراكز خصوصی و ملزومات ارائه خدمات مناسب یا همان «هتلینگ» محدودتر هستند و این موارد به اصطلاح «حاشیه‌ای» برای برخی افراد بسیار مهم و تعیین‌كننده خواهند بود.
مدت بستری در بعضی بیماری‌ها اصولا طولانی است، مثل آبسه مغز یا ستون فقرات كه درمان آنتی‌بیوتیكی طولانی مدتی نیاز دارند و بستری طولانی در یك مركز خصوصی هزینه زیادی را به دنبال خواهد داشت. از سوی دیگر، گرچه برای جراحی دیسك كمر و تومور مغزی از یك تا چند روز ممكن است زمان نیاز باشد، ولی یك عارضه ساده و غیرقابل پیش‌بینی مثل عفونت ادراری یا ریوی ممكن است این زمان را افزایش دهد و شما باید احتمال بروز چنین اتفاقاتی را در مورد بستری در مراكز خصوصی درنظر بگیرید تا با مشكل مواجه نشوید.
 پس با كمك پزشك خود و در كنار تجهیزات جراحی و هزینه، سایر جوانب را هم درنظر بگیرید و سپس مركز درمانی را انتخاب كنید.