با آن‌كه مسؤولان حاضر در جلسه انعقاد قرارداد همكاری برای ساخت مترو از دمیده‌شدن روح تازه‌ای به كالبد شركت‌های ریلی موجود در كشور سخن می‌گفتند، منتقدان نگرانند كه با آغاز مراحل اجرایی قرارداد، این طرح نیز در نهایت مانند بسیاری از طرح‌های دیگر به طور موقت صنعت كشور را درگیر كند و پس از مدتی كارخانه‌هایی كه ظرفیت بالایی برای تولید دارند، به دلیل قدیمی‌شدن تجهیزات یا عقد قرارداد با شركت‌های جدید، متحمل ضررهای زیادی شده و به كارخانه‌های نیمه‌فعال تبدیل شوند و نهایتا باردیگر ناگزیر از واردات شویم، با این تفاوت كه هزینه‌های شكست این طرح در كشور را نیز پرداخته‌ایم.
این گروه از ناظران معتقدند استفاده مقطعی از ظرفیت‌های كشور و نبود نگاه بلندمدت در سیاست‌گذاری‌های كلان تولیدی در كشور باعث تكرار قصه‌های مشابه از فراز و فرود صنایع تولیدی و در نهایت باقی‌ماندن معضل در جایگاه اولش شود. برای مثال گفته می‌شود شركت واگن‌سازی متروی تهران كه با هدف تأمین نیاز متروی تهران به واگن‌های برقی از 15 سال پیش آغاز به كار كرده است، ظرفیتی معادل تولید 420 واگن مترو در سال را دارد؛ این در حالی است كه این شركت اكنون فقط با 20درصد از ظرفیتش مشغول به كار است. با این حال دكتر علی امام، مدیرعامل شركت راه‌آهن تهران و حومه علت این موضوع را پایان یافتن قرارداد شركت عنوان كرده و می‌گوید با انعقاد قرارداد جدید این ظرفیت بلااستفاده نیز فعال خواهد شد. در این شرایط بدیهی است فراهم‌شدن امكان دنباله‌دار شدن فعالیت‌ها با مشاركت سازمان‌های گوناگون با پرهیز از درنظر گرفتن انتفاع یك یا چند مجموعه خاص و در نظرگرفتن سازوکارهایی برای دوری از اعمال سلیقه‌های شخصی مدیران در دوران تصدی‌گری، روند رو به رشد صنایع راهبردی در كشور را تضمین خواهد كرد.