برای فردی كه تا دیروز فعال بوده و همه کارهای فردی و وظایف
اجتماعی اش را مستقل انجام می‌داده، وارد شدن به مرحله‌ای از زندگی همراه با ناتوانی و وابستگی كه مدت آن نامعلوم است یك آسیب جدی محسوب می‌شود.
فلج شدن یك نیمه از بدن كه گاه در چهره بیمار نیز نمایان می‌شود و بلع و تكلم و كنترل ادرار و مدفوع او را مختل می‌سازد، چالشی بزرگ در تمام عمر وی محسوب می‌شود. اقدامات اولیه در بهره‌مندی سریع از خدمات اورژانس و پیشگیری از وسعت ضایعه در سیستم عصبی و رسیدن بیمار به وضعیتی پایدار در بخش مراقبت‌های ویژه نقش مهمی در تسهیل مراقبت‌های بعدی و بازگرداندن وی به زندگی مستقل دارد. چنان‌كه هرچه این خدمات با تأخیر بیشتر و با امكانات كمتر ارائه شود، میزان صدمه به سلول‌های عصبی بیشتر و سطح ناتوانی بالاتر خواهد بود .
به دنبال اقدامات درمانی اولیه و ثبات وضعیت عمومی بیمار درمان‌های توانبخشی آغاز می‌شود. فیزیوتراپیست در روزهای اول كه عضلات در حالت شلی و فلج قرار دارند و به هیچ دستوری از مغز پاسخ نمی‌دهند تلاش می‌كند با انجام تمرینات غیرفعال در تك‌تك مفاصل اندام‌های درگیر مانع كوتاهی عضلات و بروز محدودیت در آن مفاصل شود.
همچنین با اعمال تحریكات پوستی مانند تحریكات الكتریكی، استفاده از یخ، ضربه زدن و تحریكات حسی مختلف و گاهی درد‌زا، فعالیت عضلات را بازگرداند. فیزیوتراپیست با آگاهی از نقش اندام‌های درگیر در تحمل وزن، تعادل و جابه‌جایی، به بیمار سكته مغزی می‌آموزد كه چگونه با استفاده از اندام‌های سمت سالم و وسایل ارتوپدی كمكی به تدریج عملكردهای برخاستن، نشستن، ایستادن و راه رفتن را بازیابد. به‌تدریج تمرین‌های درمانی پیشرفت می‌كنند تا بیمار بتواند به طور مستقل و بدون كمك درمانگر و همراهان به زندگی بازگردد. در این مراحل نیز متخصص فیزیوتراپی نگران سفتی بیش از حد عضلات اندام‌های فوقانی و تحتانی است، چنان‌كه در صورت قصور به جمع شدن انگشتان و آرنج و همچنین انگشتان و مچ پا به طرف پایین منجر می‌شود. تجویز بررسی‌های ارتوپدی در این مرحله در كنار تمرین‌های كششی و تحمل وزن در فیزیوتراپی می‌تواند بیمار را با حداقل عوارض به زندگی عادی بازگرداند. در مرحله نهایی نیز با تمرین‌هایی زمینه حضور وی در خارج از منزل و میان افراد جامعه فراهم می‌شود .