‌در هفته گذشته فدریكا موگرینی، سخنانی را بر زبان جاری كرد كه رسانه‌های مختلف بدون توجه از كنار آن گذشتند. مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در پایان نشست وزیران خارجه این اتحادیه گفت: اینستكس سازوكاری است كه باید در رابطه با شناسایی هویت مشتری بسیار محتاط باشد. این سخنان موگرینی نشان می‌دهد اینستكس اسم رمز دور زدن نظام جمهوری اسلامی در موضوع اف.ای.تی.اف است.
شناسایی هویت مشتری به این معنی است كه اروپا می‌تواند به وسیله اینستكس اطلاعات فعالان اقتصادی ایران را به‌دست آورد. تجربه انتقال اطلاعات هسته‌ای در سال‌های گذشته نشان می‌دهد هر اطلاعاتی كه از كشور خارج شود، عملا در دسترس آمریكا قرار خواهد گرفت. بنابراین به‌واسطه اینستكس اطلاعات مهم اقتصادی به‌دست آمریكا خواهد رسید.
درز اطلاعات حساس اقتصادی، هسته مركزی اف.ای.تی.اف بود كه شورای نگهبان، مجمع تشخیص مصلحت نظام و دلسوزان كشور با آن مخالف بودند و مقابل آن ایستادند. با تفاسیری كه موگرینی از اینستكس دارد، (شناسایی هویت مشتریان ایرانی) درواقع این سازوكار می‌خواهد كار ناتمام اف.ای.تی.اف را تمام كند! در صورت اجرای اینستكس با كیفیتی كه اروپا مدنظر دارد، عملا اینستكس جایگزین سازوكار اف.ای.تی.اف خواهد شد. در واقع اینستكس به نوعی همان اف.ای.تی.اف است كه با تغییر چهره به واسطه توافق ایران و اروپا، هویت مشتریان ایرانی را شناسایی كرده و اطلاعات این بازیگران اقتصادی را به خارج منتقل می‌كند.
شناسایی هویت مشتریان ایرانی می‌تواند مبنایی برای تحریم آنها باشد. سخنان موگرینی درباره شناسایی هویت مشتری نشان می‌دهد اینستكس قرار است ابزار اجرا و دقیق‌تر شدن تحریم‌های آمریكا و اروپا علیه افراد و نهادهای ایرانی باشد.
اما اروپایی‌ها پیش از این اعلام كرده‌اند از طریق اینستكس صرفا قرار است اقلام بشردوستانه (غذا و دارو) خریده شود. خرید غذا و دارو چه خطر تحریمی یا پولشویی یا تامین مالی تروریسم می‌تواند داشته باشد كه اروپا نگران شناسایی هویت مشتریان ایرانی آن است؟ مگر اروپا به ایران تجهیزات یا قطعات خاص تحریمی می‌فروشد كه نگران هویت مشتریان آن باشد؟
آیا منطقی است كه برای به‌دست آوردن منافعی بسیار ناچیز (واردات غذا و دارو)، خطر بزرگ لو رفتن اطلاعات اقتصادی پذیرفته شود؟ دولت محترم با كدام استدلال كارشناسی به چنین سازوكاری تن داده است؟‌