برادر شهید آیت می‌گوید، سیدحسن به خاطر تنگی معیشت خانواده، معمولا نمی‌توانست كتاب‌های درسی خود را تهیه كند، ولی اگر گاهی پولی به دستش می‌رسید از تمام ضروریات و خواسته‌های نوجوانی و جوانی خود صرف‌نظر و به كمترین چیزها اكتفا می‌كرد و با آن پول مجله، روزنامه و كتاب می‌خرید. كتاب‌های درسی را از همكلاسی‌هایش می‌گرفت و خیلی سریع ورق می‌زد و كتاب را برمی‌گرداند و معمولا هم بهترین نمرات را می‌گرفت! او ادامه می‌دهد: در آن دوره كسب علم و سواد رونقی نداشت، اما مادرمان همیشه روی این نكته پافشاری می‌كردند، خانواده از لحاظ معیشتی و وضعیت اقتصادی فوق‌العاده در تنگنا بود و ظاهرا این‌طور به نظر می‌رسید كه بهتر است بچه‌ها به‌جای كسب علم در تأمین معاش خانواده مشاركت كنند، اما مادرمان تا آخر عمر كه بر اثر روماتیسم و آرتروز زمینگیر شد، علاوه بر اداره خانواده 9 نفره - ایشان سرپرست فرزندان برادر فقیدش هم بود - در كشاورزی هم به پدر كمك می‌كرد و قالی هم می‌بافت!