بی‌توجهی به موسیقی نواحی ایران، حدیث مكرری است، اما امروز نمی‌خواهیم این‌جا به بحثی تكراری دامن بزنیم. لابد شما هم دیده‌اید كه در خلال محدودشدن این موسیقی در جشنواره‌‌ها، چند وقتی است كه در ایستگاه‌های مترو به صورت سازماندهی شده، نمونه‌هایی از اجراهای موسیقی نواحی را شاهد هستیم كه اتفاقا از سوی مردم مورد استقبال هم قرار می‌گیرند. همین ماجرا سبب شده كه خبرگزاری ایسنا در بررسی چنین نگاهی به موسیقی نواحی، این سوال را پیش بكشد كه بردن موسیقی نواحی به خیابان‌ها آن‌ هم به شكل سازماندهی‌شده، تا چه اندازه در شناساندن این نوع موسیقی به مردم كمك خواهد كرد؟ آیا برای این كار از هنرمندان حرفه‌ای استفاده می‌شود؟ و این‌كه برای این اقدام آیا می‌توان آثار تخریبی هم متصور بود؟ این خبرگزاری، برای دریافت پاسخ این سوالات، با علی مغازه‌ای كارشناس و پژوهشگر موسیقی اقوام، گفت‌وگوی مفصلی داشته است که  مهم‌ترین حرف‌های او در این باره را گزین كرده‌ایم:
كار درستی نیست كه نهادی دولتی موسیقی اقوام را با استفاده از نوازنده‌های محلی در جایی مانند مترو اجرا می‌كند. چون دولت در چنین حالتی قصد دارد یك فرهنگ خاص را آن‌گونه كه خودش می‌خواهد، هدایت كند. این كار دستاوردی برای مردم، هنر و هنرمند نخواهد داشت. حقیقت این است كه نیازی نیست دولت اجرای خیابانی موسیقی نواحی بگذارد؛ زیرا بیش از نیم‌قرن است ما شاهد اجرای سازهایی از جمله سرنا، دهل، دایره، بالابان و... توسط نوازندگان دوره‌گرد در جای جای تهران هستیم. پس روشن است كه این بحث نه جدید و نه بغرنج است.
برخی موضع‌گیری‌های بد و ناشایست نسبت به موضوع موسیقی خیابانی توسط برخی مطرح شده كه از آن به عنوان تكدی‌گری و گدایی یاد می‌كنند. به همین دلیل جلوی كار آنها گرفته می‌شود.
در حالی كه افراد دیگری از همان دولتی‌ها از این افراد برای اجرا در مترو استفاده می‌كنند.
دولتی‌ها با این اقداماتشان هنرِ نوازندگان دوره‌گرد را محدود كرده و در عین حال یك خرده‌فرهنگ را از بین می‌برند.
اتفاقا موسیقی نواحی با دخالت دولت بیشتر در معرض نابودی خواهد بود. هر امر فرهنگی خودبسنده و پویاست و اگر نمی‌توانیم آن را حمایت كنیم با مدل آیین‌نامه و بخش‌نامه با آن برخورد نكنیم. خودش بلد است زندگی خودش را ادامه دهد؛ چراكه هزاران سال است این فرهنگ شكل گرفته و ادامه
داشته است.