لطف خدا شامل حال ما شده كه سریال «مختارنامه» یك دهه بعد از تولید همچنان در بازپخش‌های متعددش مخاطب دارد و الحمدلله شكل و شمایل آثار كلاسیك را پیدا كرده كه مخاطبان با هر بار دیدن نكته‌ای خاص در آن می‌یابند.
مختارنامه یك تولید حرفه‌ای و استاندارد داشت و همه چیزش به اندازه و هماهنگ بود و همین است كه شمایل یك سریال مخاطب‌پسند برای تمام ادوار را پیدا كرده است.
كلا در كارهایی كه با اعتقادات ایرانیان سروكار دارد، نمی‌شود به بیننده كلك زد و با بزرگنمایی و ترفندهای هنری به دنبال جلب مشتری بود.
در كار آیینی باید راستگوی خالص باشیم و حتی یك دیالوگ بدون فكر در كار قرار ندهیم.
یقینا داستان پردازی نیاز دارد به تخیل تا لذت تماشا دوچندان شود ولی در سریال‌های آیینی تخیل باید در چارچوب مستندات تاریخی قرار گیرد تا مخاطبان كاوشگر وقتی به دنبال پیدا كردن منشأ تاریخی اتفاقات و شخصیت‌ها هستند با دوگانگی مواجه نگردند.
برخی معتقدند با بالا رفتن هزینه‌های تولید دیگر امكان تولید سریال‌هایی مانند مختارنامه وجود ندارد. واقعیت هم این است كه اكنون هزینه‌ها چندین برابر شده و همه چیز به طرز سرسام‌آوری رنگ و بوی مادی گرفته ولی اگر سرمایه‌ای معقول باشد باز هم می‌شود سریال‌های تاریخی مخاطب‌پسند ساخت. امیدوارم بشود باز هم چنین سریال‌های مخاطب‌پسندی ساخته شود كه مردم از دیدن آن لذت ببرند و برای چند‌دهه ماندگار باشند. خودم دلم می‌خواهد سرمایه‌گذاری پیدا شود بلكه «سلمان فارسی» به تولید برسد چون می‌دانم داوود میرباقری چه مرارت‌ها كه برای متن این سریال تاریخی-مذهبی نكشیده است و اگر حمایت باشد سلمان خواهد توانست به جهانیان قدرت تولید تلویزیونی در ایران را ثابت كند.