محسن ضیایی، مسؤول موكب سازمان اوقاف و امور خیریه در زاهدان است و موكب بزرگ امام رضا(ع) كه با وسعت 4000 مترمربع گنجایش حدود 3000 نفر زائر در شبانه روز را دارد، زیر نظر همین سازمان فعالیت می‌كند.
ضیایی به ما می‌گوید: «برخی از نیات موقوفات سازمان حج و اوقاف، نیات مذهبی است و پولی كه به این بخش واریز می‌شود، در ایام ماه رمضان و ماه محرم و صفر و اربعین برای هیات‌های مذهبی و عزاداری‌ها و در حوزه اطعام و اسكان آنها هزینه می‌شود؛ به همین دلیل ما موكب‌هایی در نقاط مختلف كشور داریم از جمله در ایلام و شلمچه و چذابه و همچنین در مرز خسروی و داخل مرز عراق و سامرا و كاظمین و نجف و كربلا .
مهم‌ترین این موكب‌ها، اما موكب امام رضاست كه از حدود 15 سال پیش برای اسكان زائران كربلا و ارتحال امام خمینی، در مرز زاهدان میرجاوه احداث شد و سالیانی هم كم‌زائر یا بدون زائر بود، تا زمانی كه ستاد مردمی خدمت‌رسانی به زوار خارجی در زاهدان تشكیل و زائرسرای امام رضا(ع) هم دوباره پرتردد شد. زائرسرای امام رضا(ع) نه‌تنها هر شب 3000 نفر زائر را در خود اسكان می‌دهد، كه آشپزخانه بزرگش غذای 5000 زائر كه روزانه وارد زاهدان می‌شوند را هم تهیه و به موكب‌های سطح شهر توزیع می‌كند، آن هم با پولی كه بخشی از آن متعلق به سازمان حج و اوقاف است و بخشی هم متعلق به خیرین استان و كشور.
ضیایی می‌گوید زوار پاكستانی كه شمارشان در روز به صد دستگاه اتوبوس می‌رسد، به ایران كه می‌رسند انگار وارد بهشت شده‌اند؛ حق هم دارند، آنها پس از 14 روز معطلی و پیمودن 700 كیلومتر راه و طی یك مسیر پرخطر و صعب‌العبور و در حالی كه توسط ارتش پاكستان اسكورت می‌شوند، به ایران می‌رسند. و اینجا و با خدماتی كه دریافت می‌كنند، از خدمات بهداشتی و درمانی و اسكان و تغذیه و فرهنگی و معنوی، جانی دوباره می‌گیرند.
اینها را بختیاری، مسؤول ستاد مردمی زوار خارجی زاهدان هم تایید می‌كند و به ما می‌گوید مجموعه‌ای دور هم جمع شده‌اند با محور امام حسین(ع) كه بین مردم و حاكمیت پیوند زده و پای كار آمده‌اند؛ مجموعه‌ای از خدام امام حسین(ع) از دهه‌های 40 و 50 تا دهه هفتادی‌ها. مجموعه‌ای كه خدمت‌گذاری خوب و جانانه‌شان هر سال خارجی‌ها را دلبسته‌تر به ایران و مردم ایران می‌كند تا جایی كه از ورود 2000 نفری به ایران در سال 92 رسیدند به 14 هزار نفر و 20 هزار نفر و 40 و 65 هزار نفر در سال‌های بعد و حالا هم 80 هزار نفر.
دلیل این استقبال بی نظیر را بختیاری، محرومیت زائران پاكستانی از انجام شعائر مذهبی در كشور خودشان می‌داند و می‌گوید آنها در پاكستان آزادی مذهبی ندارند، برای همین اینجا كه می‌رسند، یعنی همین كه پایشان به مرز و خاك ایران می‌رسد، اول بر زمین می‌افتند، این خاك پاك را می‌بوسند و شروع می‌كنند به سینه زنی و عزاداری، مواكب و حضور در مجالس پس از رفع خستگی كه دیگر جای خودش را دارد.